Charge
(Appel Records APR1344)
Al weer acht jaar geleden verscheen het debuutalbum van de internationale folkgroep Comas. Comas betekent energie en dat is de formatie nog steeds niet te ontzeggen. Het debuut was overdonderend. High tension folk, speedmusic, power driven tradition en zo zijn er nog wel een aantal kwalificaties meer te verstrekken.
Intussen verdween Slavin Barou van het toneel, al speelt hij nog wel op twee tracks houten dwarsfluit mee. Hij werd vervangen door Isaac Anderson (flute, uillean pipes). Met Aidan Burke (fiddle), Jackie Moran (bodhran kit, vocals) en Philip Masure (guitar, cittern, vocals) aan boord is er met de samenstelling niets mis. Charge is zeker niet slecht en vele malen beter dan menig cd die op de redactieburelen verschijnt. Toch wringt ergens de schoen en ik kan de vinger niet op de zere plek leggen. Misschien een te hoog verwachtingspatroon dat met de eerste schijf werd opgedrongen? Het dendert allemaal zo’n vijftig minuten door.
Vreemd genoeg hebben de wat tragere composities bij mij de voorkeur, zoals de door Moran gecomponeerde wals The paige boys (in medley met The whistling cat/Joan and John’s) en het door Ron Verstappen gecomponeerde Eastern Lane, met inderdaad een Oosters aandoend ritme. Hier hoor je werkelijk de klasse van de vier heren. Energiek is goed, maar té kan oververhitting veroorzaken.
Twee zangnummers zorgen voor wat afwisseling. Het knappe door Moran gezongen en op percussie door hemzelf begeleide Bold Donnely en wellicht het meest verrassende nummer Het luiaardsgild. Philip Masure zingt dit meer dan verdienstelijk. Een Vlaams traditioneel lied wordt getransformeerd naar een Keltisch aandoende song. Het deed me denken aan het project Cadans der getouwen. Jammer dat er niet meer van dit soort ‘cross-overs’ op staan. Het geeft nieuw bloed aan het Nederlandse erfgoed en laat een opmerkelijke kant van Comas horen. Wanneer Comas de energie gelijkmatig verdeelt en piekbelasting voorkomt, is het een fantastische groep.
