DEERLYCKE 2007

Door Jeroen van Zuylen en Luther Zevenbergen

 

DEERLYCKE, Deerlijk, 17-19 augustus 2007

Het Deerlycke Folkfestival bij het West-Vlaamse Deerlijk is een klein, maar gezellig festival dat toe was aan zijn tiende aflevering. Het terrein ligt in een landelijk gebied, in de nabijheid van autowegen en een oude fabriek.

Het festival duurt weliswaar drie dagen, maar als het moest, hadden de elf groepen ook op n dag kunnen spelen. Door een afzegging kwam het programma op zaterdag pas laat op gang en op zondag was er enkel nog een uurtje folkbal, voor de dansers om af te kicken. Op vrijdagavond opende Kadril het festival met een dubbelconcert: eerst een uur bal en daarna het luistergedeelte. In het balgedeelte werden klassiekers als Scottish on the rocks ijzersterk opgevoerd. De setlist van het tweede deel was dezelfde als in Dranouter twee weken eerder, met werk van de binnenkort te verschijnen cd Mariage.

Eaden viel ondanks prima muzikanten en een zangeres met een mooie, krachtige stem toch wat tegen. De viool leek door de speelstijl eerder thuis te horen in een klassiek ensemble en in de nummers brengt de groep toch vooral het uitgekauwde Keltische genre. Waarom niet wat meer op zoek naar een meer authentieke invulling van folk. Omnia zag ik een jaar of drie geleden op Folkwoods en konden me toen niet overtuigen. Mijn argument destijds, dat het vooral uiterlijk vertoon was staat daarentegen niet meer overeind. De groep is in die tijd in goede zin veranderd. Spelen konden ze altijd al, maar de nummers zitten veel evenwichtiger in elkaar. Van museumstuk zijn ze uitgegroeid tot een leuke festivalband.

De Canadese singer/songwriter Drea was n van de artiesten waar ik naar uitkeek. Helaas viel het nogal tegen. Hoewel ze een forse stem heeft was het niet altijd even zuiver, maar een groter bezwaar is de eenvormigheid van de nummers. Nadat ze enkele langzame en snelle nummers had gespeeld leek alles op elkaar.
Hoogtepunt van de zaterdag was het optreden van Lais en Simon Lenski . De cellist van DAAU was voor de gelegenheid begeleider van de dames. Met loop-samples en effecten wist Lenksi een robuust geluid neer te zetten. Soms kon dat wringen met de zang. Maar vaker fascineerde die extra laag. Veel nieuw werk, waarschijnlijk van de nieuwe cd die er snel aankomt, maar gelukkig ook wat oude krakers.

De verrassing van het festival was Lazy Boy Chair, een achtkoppige formatie afkomstig van de Schotse Orkney eilanden. Zij mochten zowel op vrijdag als op zaterdag aantreden. Hun benadering van de Keltische traditie is origineel, wars van clichs. Met violen en accordeon in de hoofdrol, brachten zij melodieuze, maar tegelijk uiterst dansbare nummers. Doordat in de opbouw van de nummers telkens een zekere spanning zat, verveelde het optreden geen moment. Het zal ons niet verbazen als de groep volgend jaar op Folkwoods te bewonderen is.

Zelden treedt op een folkfestival de elektrisch gitaar op de voorgrond. Bij Grand Drangement was dat het geval. Het repertoire van deze Canadezen varieerde van rock tot jazz tot Keltische folk. Ook Franse chansons en cajun werden niet geschuwd. Dat gaf je als toeschouwer soms een ongemakkelijk gevoel: het is wel goed, maar welke kant willen ze nu uit? Toch krijgt de groep een dikke voldoende. Naast de gitaar bepaalde het energieke vioolspel van voorman Daniel LeBlanc het geluid van de groep.

Hoewel het publiek er anders over dacht, kon de Afro Celt Sound System ons niet echt boeien. De groep is vooral Sound System, met een overdaad aan bombast uit de computer. Zeker, de show mag er wezen. En de sferen van mistige Ierse landschappen en broeierige Afrikaanse savannes werden moeiteloos opgeroepen. Maar als je als toeschouwer steeds moet uitzoeken of het geluid nu van het instrument dan wel van de computer afkomstig is, vergaat je het enthousiasme.

Naast Kadril wisten Boreas en Lebocha (Boulet hebben we niet gezien) als balgroepen te overtuigen met snelle bourres, rustieke mazurka’s en de altijd lastige tricots.

datum: 22 augustus 2007

Scroll naar boven