FOLKFESTIVAL DRANOUTER 2008

Luther Zevenbergen en Jeroen van Zuylen

 

FOLKFESTIVAL DRANOUTER, Dranouter, 31 Juli 3 Augustus 2008

Elk jaar laait de discussie op of Dranouter eigenlijk nog wel een folkfestival is. En elk jaar voelt de organisatie zich geroepen om in deze discussie stevig stelling te nemen en de brede programmering te verdedigen. Jong en oud maken hun eigen mediatheek waarin ze switchen tussen genres en stijlen. Dranouter wil onderdeel zijn van die mediatheek, zo lezen we in het programmaboekje.

De organisatie laat er geen twijfel over bestaan: Op muzikaal gebied zijn de grenzen de laatste jaren volledig doorbroken. Wie nu nog muziek in hokjes stopt, is met muzikale archeologie bezig. () Voor vastgeroeste principes en vervlogen idealen is er binnen Dranouter geen plaats. Krasse taal. Daarmee lijkt het erop dat de organisatie het folk-kader volledig wil loslaten. Toch eindigt het betoog met de opmerking dat eerbied voor de roots de basis blijft van het festival. En dat stelt gerust. Het bleek ook uit de programmering: het merendeel van de bijna honderd acts heeft nog altijd zijn wortels in de folkmuziek. Okee, ook dit jaar stonden er weer acts op het hoofdpodium waarvan het folkgehalte minder is dan er alcohol zit in een Bavaria Malt. Maar die zijn er om veel (jong) publiek te trekken en dus de geldelijke middelen waarmee het minder populaire, maar muzikaal interessantere deel gefinancierd kan worden. Bovendien komt veel jeugd via Dranouter voor het eerst in aanraking met folkmuziek.

Op de openingsavond was het direct feest met Fiddlers Green. Terwijl het buiten donderde en bliksemde, wist het vrolijke Duitse gezelschap de tent op zijn kop te zetten met opzwepende Keltische songs en vooral veel show. Show die ten koste ging van de muzikale kwaliteit.

Veel vrouwen dit jaar op het affiche. Naast regelmatige gasten als Las en Vrtinn waren er grote namen als Tori Amos, Suzanne Vega, Martha Wainwright en Loreena McKennitt. En Eva de Roovere. Sinds haar vertrek uit Kadril heeft ze haar terrein verlegd van de folk naar de lichte muziek. Ze bracht een set van sympathieke luisterliedjes. Opvallend blijft haar mooie, wat zwoele stemgeluid. Toch kon ze niet echt overtuigen, ondanks de prima begeleidingsband waarin Roeland Vandemoortele zich een begenadigd en creatief gitarist toonde.
Regelrecht vernieuwend was de bijdrage van het Belgische Ballroomquartet. Je zou hun muziek het beste kunnen omschrijven als psychedelische folk. Op viool en accordeon werden bizarre geluiden voortgebracht. De nummers kenden een spanningsopbouw die je ook terugvindt bij Godspeed you black emperor. Opvallend is de rol van violist en bandleider Andries Boone, die er met dit kwartet flink op los experimenteert, maar die een dag eerder net zo makkelijk samen met zijn vader Hubert op de planken staat in de traditionele folkgroep Limbrant.

De pianodiva Tori Amos opende sterk met Crucify, dat vol bezieling werd gespeeld. Maar het concert leed aan een gebrek aan variatie, zodat de aandacht van het publiek allengs verschoof van de muziek naar hetgeen zich op het podium afspeelde. Haar exhibitionistische wijze van pianospelen – wijdbeens naar het publiek toe de pedalen van de twee pianos bedienend raakte bij sommigen misschien een erotische snaar, bij ons werkte het eerder op de lachspieren.

Wie wel de muzikale aandacht wist vast te houden, was Zjef Vanuytsel, de man die al lang geleden zijn artiestenloopbaan had beindigd om daarna nog maar zelden op te treden. Het werd een hoogtepunt van het festival. In een veel te kleine tent wist de vriendelijke bard de harten van velen te stelen met weemoedige liedjes over de liefde en het leven. Met zijn breekbare, hese stem zong hij werk van Zotte morgen, maar ook nieuw werk zoals het prachtige Mijn tweede ik. Een lang applaus viel hem ten deel, wat hem zeer ontroerde: dit maak je maar n keer mee…

Ook dit jaar stuitten we weer op leuke verrassingen, vaak te vinden in de kleinere tenten. De Iers-Zweedse formatie Eitre schotelde het publiek een Ierse set voor met mooie, ingetogen samenzang en een verzorgde begeleiding. Een ideaal ochtendconcert. In de intieme Kring-tent, vol met luie fauteuils, was het genieten van Baltazar Montanaro en Sophie Cavez. Het duo paarde enthousiasme aan virtuositeit. Op viool en trekzak speelden zij ogenschijnlijk eenvoudige traditionele muziek. Maar bij nader beluisteren bevatte die zeer complexe melodielijnen. Sophie Cavez blijkt gelukkig geheel hersteld van haar recente auto-ongeluk met Urban Trad. Van een heel andere orde was het optreden van de jonge Belgen van Klezmic Zirkus. Fris en onbevangen klonk hun muziek waarin er hoofdrollen waren voor Aurlie Charneux op klarinet en Adrien Lambinet op trombone. De groep wist bijna argeloos die typische, weemoedige sfeer van het oude Oost-Europa op te roepen. Overgoten met een pittig jazz-sausje, klonk hun klezmer zoals klezmer moet klinken.

Een verbeterpunt betreft de Flamundo-tent. Waarom die tent van voor tot achter helemaal is volgestouwd met banken is een raadsel. Zocht je een zitplekje achterin, dan moest je eerst een benenbrekende klauterpartij afwerken. En bandjes als Ashels en Limbrant nodigden de mensen uit om een dansje te wagen, maar er was geen ruimte. Tip: creer wat loopruimte aan zij- en achterkant.

datum: 13 augustus 2008

Scroll naar boven