FOLKWOODS 2007

FOLKWOODS Philips de Jonghpark Eindhoven 10 t/m 12 Augustus

Het bosrijke Philips de Jonghpark vormde dit jaar het nieuwe decor van Folkwoods. Daarmee is het festival na vijf jaar Nuenen terug in Eindhoven. Het festivalterrein is wat kleiner en wordt omzoomd door prachtige oude bomen, wat zorgt voor een gezellige en intieme sfeer. De ruim 9000 bezoekers konden zich geen beter weer wensen. Een heerlijk zonnetje zorgde het hele weekeinde voor aangename temperaturen. En dat terwijl de dag ervoor het water nog met bakken uit de hemel kwam, wat de organisatie de nodige hoofdbrekens en overuren heeft gekost. Ook inhoudelijk viel er veel te genieten. Meer dan 30 acts maakten op Folkwoods hun opwachting, verdeeld over drie podia. Topnamen ontbraken, maar het aanbod was goed en gevarieerd. Er was een prima balans gevonden tussen luister- en dansfolk, al was de verdeling over de dagen onevenwichtig. De dansers kwamen pas op zondag echt aan hun trekken, maar toen was er ook geen houden meer aan. Er was dit jaar veel aandacht voor balfolk. En terecht, gezien de groeiende schare balfolkdansers in Vlaanderen en Nederland.

De jonge Rotterdammers El Pino and the Volunteers mochten vrijdagavond aftrappen met aardige songs die deden denken aan de Jayhawks en Neil Young. Vervolgens bracht het Bretonse trio Gwezel songs uit alle Keltische windstreken, van Schotland tot Galici. Het optreden miste een zekere finesse, maar hun tweede optreden, een dag later als balgroep, was aanmerkelijk overtuigender. Het beste van de vrijdag kwam van het Iers-Engelse Flook. Het publiek werd getrakteerd op een indrukwekkende solo op de bodhran door John Joe Kelly. Fluitiste Sarah Allen deed denken aan Ian Anderson van Jethro Tull door de dwarsfluit te bespelen in de ‘flamingo-position’, staand op n been.

De uiterst subtiele trekzakmuziek van Pot, van Lienen en Baumgarten programmeren voor het grote buitenpodium, kon dat wel? Het pakte wonderwel goed uit! Onderuitgezakt in de warme zaterdagochtendzon lieten de mensen de eigenzinnige wijsjes lekker over zich heenkomen. Vooral Speeldoosje en De Kat werden fraai gespeeld. Een van de verrassingen van Folkwoods was het Zweeds-Duitse Malbrook. De groep rond zanger Wolfgang Meyering straalde niet alleen speelplezier uit, ook was het optreden van hoogstaande kwaliteit. Boeiend waren vooral de ritmewisselingen. Meyering zingt in een Noord-Duits dialect, maar kondigde de nummers in het Nederlands aan. Het groepsgeluid is echter onmiskenbaar Scandinavisch en had iets van Hedningarna, mede dankzij de nyckelharpa. Het publiek beloonde het optreden met een staande ovatie. Gepolijster klonken de Keltische klanken van Norland Wind, dat deed denken aan de vroege Clanned. Fraai was de bijdrage van de Faroerse violiste Angelika Nielsen. Ook het heldere, ingetogen stemgeluid van Kerstin Blodig, die in het Gaelic zong, gaf het optreden cachet.

Twee Hongaarse groepen op Folkwoods dit jaar. Het zeskoppige Navrang speelde bewerkte traditionals uit Transsylvani. De mondharp en de kaval kwamen het best tot hun recht in de akoestische stukken. Een overdaad aan elektronica deed het optreden helaas de das om. Een dag later kregen hun landgenoten van Besh O Drom de menigte in beweging met razendsnelle ritmes (vooral die cimbaalspeler was onnavolgbaar). Technisch niet perfect, wel vurig en opzwepend. Soms komt een groep live beter uit de verf dan in de studio. Zo was het optreden van Tjane een verademing vergeleken met hun cd Mark. Tjane zingt in het Nederlands, maar waarover is onduidelijk: de teksten zijn vrijwel niet te verstaan. Mooie teksten daarentegen van Marike Jager die de zondag opende met jazz-getinte liedjes. Van haar kan de kleinkunstwereld nog veel verwachten. Dezelfde tent stroomde helemaal vol bij Gerard van Maasakkers en zijn Vaste Mannen. Goedgemutst en vol passie zong de bard uit Nuenen zijn Brabantse levensliederen (want dat zijn het), met als onvermijdelijke afsluiter de meezinger Hee gaode mee. Dat de beste balfolk nog steeds uit Vlaanderen komt, bewezen Op Zwier en Aedo. De spetterende folkrock van Aedo behoorde tot het beste dat Folkwoods 2007 te bieden had. Energiek en feestelijk was ook het optreden van het Deense Instinkt, zondag op het buitenpodium.

Evenals vorige jaren was er veel aandacht voor het ‘randgebeuren’. Het terrein was weer vrolijk en kleurrijk aangekleed, er waren talloze kraampjes, van kleding tot instrumentenbouwers en de drank werd weer keurig in (de juiste) glazen geschonken. De toiletvoorzieningen waren proper, maar het kampeerterrein was wat aan de krappe kant. Voor kinderen was er de kindertent waarin men kon overnachten, maar een minpunt was dat er voor hen overdag geen permanente speelhoek was, zoals bijvoorbeeld op Gooikoorts.

Met voldoening kijken we terug op deze achtste editie van Folkwoods, die ruimte bood aan diverse stijlen, van balfolk tot balkan. Alleen de afsluitende gothic-band Epica viel wat uit de toon, maar toen waren de recensenten van Newfolksounds reeds op weg huiswaarts.

datum: 18 augustus 2007

Scroll naar boven