 |
http://www.youtube.com/watch?v=kGHU8-egt8g |
Brothers in Bamako
(Contre Jour CJ028/Munich)
Habib Koite stamt uit een belangrijke griot familie, maar hij volgde niet in de sporen van zijn voorgangers. Koite maakt toegankelijke West Afrikaanse muziek, die weliswaar gebaseerd is op de oude tradities, maar niet traditioneel te noemen is. De echte singer/songwriter van de Afropop, die inmiddels navolging kent.
Eric Bibb is een Afro Amerikaan die de blues tot zijn stiel rekent. Maar net als Koite, is Bibb geen standaard blueszanger. Zijn liedjes zijn niet de hoekige 12 bar blues, maar toegankelijke, makkelijk in het gehoor liggende songs. Daarbij komt zijn innemende, warme stem. Brothers in Bamako is een cd waarin de meer West Afrikaanse songs van Koite de blues-georiënteerde liedjes van Bibb afwisselen.
Het komt echter zelden tot een echte cross-over. De composities blijven binnen de individuele kaders. Er zijn wel enkele aanzetten, zoals het mooie Khafolé, een typische Koitesong, maar met de banjo van Bibb als hoofdinstrument. In het opvolgende With my maker I am one neemt Bibb duidelijk het voortouw. De liedjes worden zowel in diverse Afrikaanse talen als in het Engels gezongen en zelfs flarden Frans komen voorbij. In het blues-achtige Touma ni kelen/needed time wordt eerst in een van de talen uit Mali gezongen, waarna Bibb het lied vervolgt in het Engels.
Wat het album kenmerkt is luchtigheid, het klinkt ontspannen, pretentieloos, doch aantrekkelijk en meeslepend. Het album blijft helaas te veel hangen in het meespelen op elkaars composities en etaleert te weinig een symbiose. Doch het luistert lekker, onderuitgezakt in een luie stoel of desnoods in een hangmat. Niet meer dan een leukigheid is een versie van Blowin’ in the wind. Een gemiste kans om hier nu eens met een West Afrikaanse bril naar te kijken.
