 |
Monistic Theory
(Cumbancha CMB cd37)
Het blijft toch een opmerkelijke combinatie, het duo gitarist Joe Driscoll en koraspeler Sekou Kouyate. Hun eersteling Faya was een zeer verrassende cd met een integratie van de kora in een hedendaags Amerikaans getinte muzikale setting.
Toch bleef op een of andere manier de traditionele context hangen. Dat is veel minder prominent op opvolger Monistic Theory. Die is heel breed van opzet, maar gaat veeleer uit van eigen composities en het hedendaagse centraal met inkleuring door enkele traditionele elementen. Opener Tamala kent een technoriff waarop de kora naar hartelust soleert. Just life is een dub met ingetogen zang van Kouyate, opgevolgd door een melodische rap. De titelsong begint met fraai traditionele Afrikaanse meerstemmig a capella intro om uit te monden in een heuse rap. Daarvoor kan je de knappe meeslepende ballad Tokira beluisteren, een beetje in de sfeer van de songs van Youssou ’n Dour. Barra is zelfs voor verstokte en verstijfde stilzitters een must go swing nummer. Een heerlijk aanstekelijk ritme en zeer fraai dynamisch uitgevoerd.
Teksten worden afwisselend in een Afrikaanse taal en dan weer in het Engels gezongen. Ook de technische trucjes , waaronder kora door een phaser of zang door een megafoon, worden niet geschuwd.
Toch staat het meer in dienst van het muzikale en minder expliciet dan op de debuutschijf. Monistic Theory is vooral een cd die bruist, na ja, dendert van de energie. Vooral niet opzetten als je er doorheen zit.
Ondanks dat het relatief ver weg staat van het authentieke West-Afrikaanse, standaard gekende geluid, vind ik Driscoll & Kouyate een voorbeeld van hoe traditie in een hedendaagse omgeving zijn weg kan vinden en vooral ontwikkelt en niet consumeert. Dat je daarvoor grenzen moet slechten neem ik op de koop toe.
