 |
| Fire: |
| [audio:https://www.newfolksounds.nl/wp-content/uploads/2010/02/john_jones.mp3|titles=John Jones] |
Rising road
(Westpark WP 87179 / Music & Words)
John Jones, zanger en trekzakspeler van The Oysterband, vond het nodig een solo album uit te brengen. Ik ben blij dat hij dat uiteindelijk uitgevoerd heeft, want Rising road kan zich meten met de beste hedendaagse Anglofolk cd’s. Onvermijdelijk zijn de Oysterband ingrediënten terug te vinden, maar het album leunt toch vooral op de energieke, gepassioneerde zang van Jones. Hij is geen klasse zanger, af en toe heb ik zelfs het idee dat hij wat naast de noten zit. Maar het zijn vooral zijn expressiviteit en dynamiek die een lied krachtig maken en dus levendig. Jones zocht voor Rising road wel de hulp in van gevestigde namen als Seth Lakeman en Benji Kirkpatrick, maar ook (ex) groepsgenoten Ian Kearey en Alan Prosser zijn van de partij. Rising road is een mix van eigen composities en traditionele Britse songs geworden. Het onderscheid tussen die twee is nauwelijks merkbaar. Een compliment voor Jones’ composities. Opvallende tracks zijn er voldoende. Zo krijgt Polly on the shore een bewerking met krachtige percussiebegeleiding bij multitrack opgenomen vocalen. Het sinistere karakter maakt het een van de beste uitvoeringen van dit nummer ooit. Searching for lambs heeft een modern, dubachtig arrangement, waarin Jones’ zang wordt afgewisseld met die van Rowan Godel. Jones verstaat de kunst van ‘minder is meer’ en filtert overbodige ballast uit, zodat gefocust wordt op de essentie, gepaard gaande aan een sterke dynamische ontwikkeling in een nummer. One morning in the spring is hiervan een fraai voorbeeld. Anderzijds weet hij door samenvoegen van klanken power te creëren, zoals in het shanty-achtige Fire Marengo. Naast eerder vermelde Polly zijn voor mij het verstilde Rocks of bawn, het haast filmische Henry Martin en het pakkende, aangrijpende en spanningsvolle Litten tree hoogtepunten van deze voortreffelijke cd onder eigen naam.
