Apples – Luisteren
(Topic TSCD 568 / Music & words)
Al op June Tabor’s voorganger At the woods heart was al een lichte kentering hoorbaar. De nummers waren niet allemaal meer even diepdonker van karakter en de instrumentatie was aangepast. Die tendens zet zich op Apples door.
Niet dat je ineens van alle tracks vrolijk wordt, maar het doemerige, bijna fatalistische ligt er niet meer duimendik bovenop. Het merendeel van de liederen behelst niet alleen meer de ‘love gone wrong’, maar ook de ‘love gone right’, al moet je dat wel in het licht van Tabor zien. Niet al te frivool, maar schuifelend. Een even belangrijke ommezwaai maakt Tabor in de herkomst van de liederen. Op voorgaande albums excelleerde ze vooral in het uitvoeren van eigentijdse composities van vaak de allerbeste hedendaagse tekstschrijvers. Met Apples keert ze in feite terug naar haar uitgangspunt: het arrangeren en uitvoeren van overgeleverde songs. Zeven tracks op dit album zijn bewerkingen van niet al te bekende (versies van) traditionals. Een lied Speak Easy is een Burnslied en de rest is eigentijds. Wellicht nog belangrijker is dat trouwe begeleider Huw Warren niet meer meespeelt op de opnamen. Hij bepaalde met zijn krachtige pianospel toch vooral het geluid van Tabor. Mark Emerson is nog wel van de partij en voegt naast de viool en viola de piano toe. Emerson is een mindere, maar toch verdienstelijke pianist. Zijn inkleuring is bijna fragmentarisch, speels, fragiel en kent niet die stevige, dynamische aanslag van Warren. Tim Harris draagt bij met, naar mijn idee, dof opgenomen contrabaspartijen. De dramatiek in de uitvoeringen moet nu komen van Andy Cutting. Hij stelt zich volkomen in dienst van Tabor en het lied, maar ik had toch liever eens een paar flinke uithalen en speelse solo’s van deze klasbak had willen horen. Nu blijft het bij het aanzetten met koren en een licht omspelen van de melodie, waarbij eerder een dubbeling dan een interactie met de instrumenten van Emerson plaatsvindt. Het maakt Apples wel een boeiend en zeker goed album. Er staan enkele schitterende bewerkingen op, zoals de openingstrack The dancingvan Andy Shanks, die gelijk de toon zet voor de rest. The auld beggerman en Soldiers three hebben een vrolijke, opgewekte melodie met diepere ondergrond. Standing in line, het schitterende anti-oorlogslied van Lester Simpson wordt fraai vertokt met de bekende June Tabor dynamiek. Ach… het zijn accentverschillen op Apples. Tabor blijft gewoon prima producten afleveren.
