 |
Tarantelle e canti traditionali delle Puglie vol 2
(Finisterre FT63)
Malicanti is een groep die zich al geruime tijd specialiseert in de muziek uit de streek Puglia in Italië. Dat betekent tarantella’s, pizzica, serenades, feestmuziek en – vaak – dramatische canti. Je moet dan ook niet (of juist wel?) met een chagrijnige kop naar deze muziek luisteren. En ook niet als je adrenalinegehalte onder het nulpunt is gedaald. Want dit is één en al energie, redbull style muziek. Maar het is dan ook een feest om naar zo’n onbevangen groep te luisteren. De begeleiding bestaat slechts uit gitaar en de Siciliaanse variant de chitarra battente, trekzak, viool en fluit. En niet te vergeten de onvermijdelijke tamboerijnen en castagnetten. Maar het draait toch vooral om de zang. En dat moet je dan met een korreltje zout nemen. Want wie beweert dat gastzanger Pio Gravina zuiver zingt in Sonetto moet toch echt een keer een gehoortest laten afnemen. Het is in feite niet eens belangrijk, wel de – schreeuwende – emotie die een waarschijnlijk verlopen of verlangde relatie uit. En wat doe je dan: je verzet zoeken in een van die opzwepende dansen: de bezwerende pizzica of tarantella. Ik kan ze niet uit elkaar houden, maar geniet telkens van de ongeëvenaarde drive in de muziek. Ze lijken dan ook nog eens op elkaar, maar volgens mij als je er in opgaat, kan je dat geen moer meer schelen. Zwieren, zwaaien en springen maar… Het vijftal van Malicanti laat wat gastmusici toe, voornamelijk zanger(essen) en gitaristen. Instrumentaal staat het wel goed. Over het vocale hebben we het gehad, maar aanvullend vind ik het elke keer weer verbluffend hoe ze dan toch van die heerlijke polyfonische refreinen uit de kelen kunnen toveren. Luister bijvoorbeeld is naar het schitterende Scusate signor conte. Feestmuziek, levensmuziek pur sang. En akoestisch én heel erg diep geworteld in de traditie. Wie beweert dat er geen toekomst is voor folkmuziek….
