Music Meeting dag 3

Ook de derde en laatste dag van de Music Meeting 2010 was zonovergoten. Minder druk dan de zondag, maar het park was nog steeds goed gevuld. Net als op de zondag was het eerste concert in de Kathedraal, de grote tent, een van de hoogtepunten van het festival. Klarinettist David Krakauer gaf samen met zijn band Klezmer Madness en de Canadese zanger, pianist en samplerkunstenaar Socalled, een wervelend optreden. Krakauer liet horen dat hij niet voor niets als een van de meest virtuoze Klezmermuzikanten wordt gezien. De samenwerking met Socalled mag als een geslaagde worden gezien. Niet alleen wist hij met zijn enthousiasme een glimlach op de lippen van het publiek en van zijn medemuzikanten te krijgen, zijn verfijnde samples waren van meerwaarde voor de muziek. Ook het uitstekende elektrische gitaarspel van Sheryl Bailey mag niet onvermeld blijven. Net als de drie overige muzikanten die met hun bas, accordeon en drums op de achtergrond fungeerden, maar wel op vakkundige wijze de basis voor het groepsgeluid legden.

Na dit optreden volgden twee Nederlandse projecten die beiden, om verschillende redenen, niet helemaal goed uit de verf kwamen. Allereerst op het buitenpodium The First statement. Een project  onder leiding van DJ Joram Kroon, die maar liefst dertien muzikanten met een even diverse achtergrond om zich heen verzamelde. Het orkest bleek niet helemaal goed op elkaar ingespeeld en ondanks de individuele kwaliteit van sommige muzikanten, kwamen de overgangen van stijlen bedacht en rommelig over. Bij vlagen waaiden fraaie melodieën over het park en ontstonden er zowaar aardige cross-overs, maar als geheel leek dit project toch nog vooral in de voorbereidende fase te zitten en nog niet helemaal klaar voor een optreden. Toch was The First statement nog een stuk prettiger om naar te kijken en te luisteren dan naar het Global village orchestra dat voor mij persoonlijk het dieptepunt van het festival was. Weinig diepgang, vooropgezette composities die regelmatig verzandden in, voor mijn ongetrainde jazzoren, niet te begrijpen doorklaterende muziek. Een drummer die op zijn instrument ramt en werkelijk elk stukje subtiliteit uit de muziek weet te slaan. Ik keek uit naar het moment dat zangeres Namgyal Lhamo het podium op kwam, helaas heb ik, door toedoen van een aantal van haar medemuzikanten, weinig van haar zang meegekregen. In het eerste nummer waarin ze optrad trok, de overigens verder prima zanger, Mola Sylla de aandacht naar zich toe door een obligaat dansje met een rammelende ketting te maken. Respectloos vond ik de manier waarop één van de jazzmuzikanten, die op dat moment niet speelde, het voor elkaar kreeg om van alle lege plekken op dat grote podium, precies voor de zangeres te gaan staan en haar zo aan het zicht van het publiek onttrok.

Gelukkig wist de Club van Rome op het buitenpodium met aanstekelijke jazzrock meer te boeien. Een fijne opwarmer voor misschien wel het beste concert van dit festival door Mercan Dede & Secret tribe. De uitstekende muzikanten waren in bloedvorm en Dede wist met zijn programming steeds de juiste sfeer te scheppen en liet hypnotiserende melodieën samenvallen met opzwepende beats. Knap hoe percussionist Oray Yay zijn lange percussiesolo’s en duetten met de beats van Dede boeiend wist te houden met virtuoos spel. Indrukwekkend was de lange Dervish die meer dan tien minuten zijn draaiende dans subtiel en adembenemend wist uit te voeren. Aan het einde van het optreden stond het publiek te swingen, te lachen en te juichen. Geheel begrijpelijk want alles leek te kloppen tijdens dit optreden.

Het afsluitende concert van The Mahotella Queens en Hugh Masekela heb ik tot mijn grote spijt moeten missen vanwege een ontsnapte kleine beer. Dat klinkt wat vreemd, maar ik denk dat elke ouder van jonge kinderen wel een beetje begrijpt wat ik bedoel. Mocht je het verhaal hier achter willen weten, bij minimaal zes reacties op mijn Music Meeting-recensies, graag met jouw mening over de optredens en het festival in het algemeen, zal ik deze recensie aanvullen met het verhaal van de ontsnapte kleine beer.

Tot slot, terugkijkend, kan ik alleen maar concluderen dat ik weer genoten heb van de Music Meeting. De opzet en het weer waren uitstekend, Roberta Fonseca, David Krakauer en Mercan Dede mijn persoonlijke hoogtepunten en dat sommige andere optredens niet in mijn persoonlijke smaak vallen hoort bij een goed festival. Ik wil ontdekken, verrast worden en lekker genieten en dat is heel goed gelukt dit jaar. Graag tot in 2011!

Foto’s Daan van Os

Scroll naar boven