Door Jeroen van Zuylen en Eelco Schilder
MUSIC MEETING PINKSTERWEEKEND NIJMEGEN
Afgelopen pinksterweekend vond in Nijmegen de 24ste editie plaats van het Music-Meeting festival. In een zonovergoten park Brakkenstein werd er, net als vorig jaar, volop genoten van alles wat het festival te bieden had.
Naast de muziek was er film, Chinees theater, workshops en genoeg natjes en droogjes om je een heel weekend te wanen in een warm Mediterraan land. Voor het eerst werden er ook live interviews tussen verschillende journalisten en muzikanten gehouden. Een leuk concept, dat nog wel om een betere uitwerking vraagt. De ruimte bleek er niet helemaal voor geschikt te zijn en de tijd was soms wat kort om de echte diepgang te kunnen vinden.
Het muziekaanbod was ook dit jaar gevarieerd van zowel stijl als kwaliteit. De zaterdag werd ijzersterk geopend door het 3MA trio. Deze samenwerking tussen de Marokkaanse ud speler Driss El Maloumi, de Malinese kora speler Ballak Sissoko en valiha bespeler Rajery uit Madagaskar was een oorstrelende beleving. Het trio bespeelde op sprankelende en virtuoze wijze de instrumenten en wist met humor en passie verassend moderne Afrikaanse muziek te creren. Dit trio was een hoogtepunt van deze Music-Meeting editie. Tegenovergesteld was het plichtsmatige optreden van de Amerikaanse Klezmer formatie The klezmatics. Ze werden gepromoot als werelds meest radicale en beste klezmerband, dit concert liet toch echter een bijzonder conservatieve band zien van matig niveau. Ongenspireerd, slordig en bij vlagen zelfs slaapverwekkend. Bandleider Frank London was zo druk bezig met tegelijk trompet en keyboard te spelen dat hij vergat af en toe ook wat bezieling in de muziek te stoppen. Het optreden werd zelfs wat ridicuul toen tegen het einde violiste Lisa Gutkin met onvaste stem een langdradig lied inzette. Buiten in de zon was inmiddels de in Nederland woonachtige Ethiopische zangeres Minyeshu bezig met een zonnige show. Haar aanstekelijke Ethiopische rock muziek zit knap in elkaar en vol enthousiasme gooit ze al haar zang en dans talent in de strijd om het publiek voor zich te winnen. Ze wisselt moeiteloos van wat zoete Afro-pop naar dampende roots-rock, zonder ook maar een moment de Ethiopische traditie uit het oog te verliezen. De zondag begon met Django Bates stormchaser, een muzikaal project met studenten van het Rhythmic Music Conservatory uit Kopenhagen. Onder leiding van de Britse componist Bates zorgde dit veelkoppig gezelschap voor een fris en sprankelend spektakel vol ritme-experimenten, dat van begin tot eind bleef boeien. Dat speelplezier en kwaliteit vaak samengaan bewees ook het Avishai Cohen roots project van de Isralische bassist Avishai Cohen. Met een combinatie van jazz, pop en elementen uit de Joodse, Arabische en zelfs Russische muziektraditie wisten zij het publiek aan zich te binden. De groepsleden stelden hun individuele klasse geheel in dienst van het groepsgeluid, wat leidde tot een fraai uitgebalanceerd concert. Een dag eerder wist gitarist Eyal Heller met het Nigun Trio reeds te overtuigen met fraaie solos op zijn flamenco gitaar. De Vietnamese zangeres Huongh Thanh zorgde met haar Asian colours voor een rustpuntje in de programmering. Samen met Mieko Miyazaki op de koto en Gua Gan op de erhu, wist Thanh te behagen, maar niet te verassen.
De maandag begon met de Turkse meester klarinettist Hasan Yarimdnia. Samen met zijn begeleiders wist hij het publiek te vermaken met vlotte dansen en fraaie melodien. Het optreden miste wat muzikale variatie, maar het hoogstaande spel van Yarimdnia zorgde er toch voor dat het tot de laatste noot boeiend bleef. Van hoge kwaliteit was ook het optreden van de Indiase slide gitarist Debashish Bhattacharya. Begeleid door de tablas van zijn broer Subhasis, wist hij met lang uitgesponnen composities een haast sacrale sfeer te creren. Je kon een speld horen vallen. Maar ondanks de fabelachtige speeltechniek en virtuositeit van de musici leed ook dit concert aan een zeker gebrek aan variatie. De grootste verrassing van deze Music Meeting was misschien wel het Caito Marcondes Connecting Orchestra, de gelegenheidsgroep rond de Braziliaanse percussionist Marcondes. Knappe eigen composities werden afgewisseld met creatieve, jazzy interpretaties van bestaand werk (Hit the road Jack). Het klonk allemaal fris en onbevangen en werd gepresenteerd met de nodige humor. Vooral klarinettist Gabriele Mirabassi en de Nederlandse trombonist Louk Boudesteijn vervulden een hoofdrol. Na dit artistiek hoogtepunt volgde het slotconcert, een Afrikaans onderonsje. Eerst gaf de Malinese koravirtuoos Toumani Diabat een soloconcert. Het blijft wonderlijk te zien hoe hij een indrukwekkende solo uit de snaren perst terwijl hij tegelijkertijd voor de basbegeleiding zorgt. Was Diabats optreden nog ingetogen, het dak ging eraf bij de dampende ngoni-blues van Bassekou Kouyat & Ngoni Ba. Begeleid door een strakke ritmesectie gaf Kouyat een aantal opzwepende solos ten beste, waarmee hij liet zien dat hij zich kan meten met de beste bluesgitaristen ter wereld. Een waardige afsluiting van dit festival dat uitblinkt in de programmering van muzikale diversiteit.
datum: 12 mei 2008
