De Occitaanse groep Nadau leerde ik toevallig kennen op vakantie in Zuid-Frankrijk in 1997. Sindsdien ben ik die groep blijven volgen. Sinds 2000 wil de groep om de vijf jaar naar Parijs komen om op te treden in de Olympia, dé muziektempel in de Franse hoofdstad. Omdat de groep nu 40 jaar bestaat hebben ze hun vierde optreden te Parijs een jaar vervroegd. Toen ik dat begin september 2013 op de website www.nadau.com ontdekte, heb ik maar meteen voor mezelf, mijn vrouw en een vriendenpaar kaarten besteld voor 10 mei 2014. Wat bleek? Enkel op de laatste rij van die grote Olympia waren nog plaatsen vrij. Nadau geniet duidelijk een grote populariteit.
10 mei Parijs
Met ons viertal kwamen we om 19.30 u. aan bij de Olympia. Het concert zou een uur later pas beginnen, maar beter vroeg dan te laat. We moesten immers nog de toegangstickets aan de balie afhalen.
Wat een sfeer heerste er toen al in deze zaal. In de ruime toegangshal met bar speelde een banda (harmonieorkest) ‘Les Boleros Burgais’ die eveneens uit het zuiden, uit het stadje Burg, was meegereisd een reeks erg populaire en blijkbaar door de meesten in het publiek gekende deuntjes. Wat een enthousiasme! De meeste aanwezigen kwamen duidelijk ook uit Zuid-Frankrijk, de Béarn om precies te zijn. De thuisbasis van Nadau is immers Labastide-Cézérack, dicht bij de stad Pau. Al goed in de stemming gebracht gingen we om 20.00uur de zaal binnen. Op het parterre waren de zetels verwijderd en vooral jeugdige fans wilden het concert rechtstaand, dicht bij het podium, volgen. Op het ruime balkon met zitplaatsen zat een publiek van alle leeftijden. Van 7 tot 77 jaar, zoals men het bij Kuifje pleegt te zeggen. Het harmonieorkest beëindigde om 8.15 zijn optreden en de zaal stroomde stilaan vol. Het jonge volkje, beneden, hief onmiddellijk enkele van Nadau’s bekendste liederen aan. De temperatuur steeg gevoelig, zowel letterlijk als figuurlijk.
Om 20.30 betrad de groep onder luid applaus het podium. Ook het harmonieorkest trad aan en het concert begon met de Occitaanse hymne Se Canta. Een volle Olympia die aan het zingen gaat gaf me kippenvel. Vanaf dan presenteerde de groep, met de verhalen en de zang van Joan de Nadau – zo noemt de groepsleider Michel Maffrand zich – een bijzonder mooi concert dat tot voorbij 23.00 uur duurde. De zang, gaande van zeer uitbundige melodieën tot ingetogen ballades werd een paar keer instrumentaal afgewisseld met hevige folkrock. Het is hét kenmerk van Nadau dat traditionele instrumenten, zoals doedelzakken, viool en piffero, samen spelen met electronisch toetsenbord, elektrische gitaren en drums. Naargelang het soort lied zijn tussendoor ook akoestische gitaren, banjo, mandoline en harmonica te horen. Behalve het bijzonder mooie traditionele lied in het Frans Mon Dieu que j’en suis à mon aise, zijn alle liederen in de Occitaanse streektaal gezongen. Een hoogtepunt vormde het lied Ofelia waarbij ook een nog jonge Corsicaan, Joan Francés Luciani, een vriend van Nadau die ook eventjes op de recente cd te horen is, kwam meezingen. Hij kreeg een staande ovatie. Joan de Nadau leidde elk nummer in met een verhaal vol humor over de inhoud van de liederen. Aan het slot van het concert, omstreeks 23.15 uur, kondigde hij aan dat het feest nog verder gezet zou worden tot 2 uur ’s nachts, zowel op het podium als in de toegangshal. Het harmonieorkest, een koor en andere groepen uit de streek zouden dit muziekfeest nog enkele uren laten voortduren. Ikzelf ben dan wel, moe maar erg tevreden, naar bed gegaan. Het concert van Nadau was puur genieten van het begin tot het einde.
Nieuwe cd
Enkele maanden geleden had Nadau een nieuwe cd uitgebracht. De achtste al, vijf vinylplaten van voor 1985 niet meegerekend. Het spreekt vanzelf dat tijdens het concert in de Olympia de meeste van die nieuwe liederen werden gezongen, naast de bekende klassiekers van de groep. Enkele populaire nummers die al op live-cd’s te horen waren zijn nu ook in studio opgenomen. Het titellied van de cd L’encantada is een lied dat Maffrand al lang geleden schreef en dat hij vooral tijdens optredens zong. Het lied is uitgegroeid tot een hymne van de streek, in die mate zelfs dat de meeste mensen overtuigd zijn dat het een traditioneel nummer is. Het wordt gespeeld door vele banda’s in de streek en wordt als hymne gezongen bij de corsas landesas (populaire koeien- en stierenspelen in arena’s), bij de rugby in Mont De Marsan en bij het basketbal in Pau. Een meeslepend nummer dat ook uit volle borst werd meegezongen in de Olympia. De cd klinkt iets rustiger dan de vorige, in die zin dat er meer piano en viool en minder elektrische instrumenten te horen zijn dan op vorige cd’s. Hij bevat ook veel mooie ballades. Dertien liederen en twee instrumentale nummers laten u een klein uur genieten van deze Occitaanse muziek waarvan de teksten in het Frans vertaald zijn in het inlegboekje. Het lijkt mij een ideale cd om kennis te maken met de groep Nadau en met de indringende, wonderlijke stem van Michel Maffrand.
