 |
The enigma of Nic Jones
(Topic TSDVD590)
In 1982 keerde Nic Jones na een optreden in een folkclub in Engeland huiswaarts. Hij kwam pas maanden later echt thuis, geheel in de kreukels na een bijna fataal auto-ongeval. Het lichaam was grotendeels kapot, evenals de carrière die toen op zijn hoogtepunt was. Nooit meer zou de voormalige sublieme gitarist, violist, zanger en arrangeur van vele folksongs op de planken staan. Tot dat emotionele moment in 2010 op het Sidmouth festival. Een keur aan Britse muzikanten gaven in de productie In search of Nic Jones een (eerste) eerbetoon aan de voormalige ster. Tot het moment dat… Nic Jones zelf het podium op wandelde en wankel, ondersteund door zijn stok, achter de microfoon plaatsnam. Met zijn oude maten uit Bandoggs, met zoon Joe en de voltallige ploeg muzikanten. Een instrument bespelen is niet meer mogelijk, maar die stem… Ondanks de breekbaarheid spreekt nog steeds de emotie, het doorleefde. Voor velen een heel emotioneel moment, dat later afgezwakt herhaald werd. Jones ging twee jaar later zelfs op een korte tournee, begeleid door opnieuw Joe Jones en Belinda O’Hooley en pikte hier en daar een festivalletje mee. Het is hem na ruim dertig jaar afwezigheid meer dan gegund. Het wonderlijke verhaal van de terugkeer verscheen in een BBC documentaire, die door Topic als DVD werd uitgebracht. Als aanvulling op de documentaire zijn er enkele extra’s in de vorm 3 songs in een (thuis)optredens van het Nic Jones trio, Eliza Carthy die 10.000 miles uitvoert, Blair Dunlop met zijn versie van Canadee-i-o en Bandoggs collega Pete Coe met een instrumentale medley. De documentaire zelf doorloopt de carrière van Nic tot aan het ongeval en de revalidatieperiode tot aan de laatste tour van het trio. Uiteraard is de zanger/gitarist zelf aan het woord, naast familieleden en (ex-)collega’s. Vanuit diverse standpunten wordt hun verhaal verteld. Enerzijds speelt een stukje nostalgie, anderzijds wordt een meer compleet (tijds)beeld gevormd. Dat hiervoor een select gezelschap wordt gekozen is begrijpelijk, maar tevens punt van kritiek. Zo komen artiesten aan bod en in beeld die nauwelijks daarvoor met Jones gelinkt waren. En anderen, die veeleer en nauwer betrokken waren, ontbreken. Soms is de gesproken tekst wat moeilijk te verstaan omdat er muziek doorheen klinkt. De documentaire is dus geen volledige visuele autobiografie, maar zeker het kijken en luisteren meer dan waard.
