 |
Diamonds on the water
(Navigator 087)
Na zeven jaar verscheen er dan eindelijk weer eens een nieuwe Oysterband. Ditmaal zonder cellist en multi-instrumentalist Chopper. Producer van de laatste albums Al Scott neemt zijn plaats in. Of het iets verandert in het Oysterband geluid? Ja en nee. Vanaf de eerste noten klinkt Diamonds on the water als vanouds vertrouwd. De zelfde slepende ballads en stampende folkrocksongs. Openingstrack A Clown’s heart start voortreffelijk meerstemmig a capella en zal ongetwijfeld tot het standaard repertoire van de vijf mannen gaan behoren. Spirit of dust is een catchy song met een prima dynamiek, een van de meest toegankelijke songs op het album. De enige bewerking van een traditional – Once I had a sweetheart- krijgt een krachtige, spanningsvolle aanpak met een repetatieve sequence waarin John Jones zich steeds meer laat gelden als een sterke vocalist. In de slow ballad Lay your dreams down gently gaat hij een duet aan met gastzangeres Rowan Godel. Steal away is zo’n inhaker, cq meedeiner in de trant van Dark days are over en Put out the lights. Toch zijn er wat kritische noten aan te brengen. Niet alle songs zijn even sterk. Zo zou de titeltrack met een wat ander arrangement door kunnen gaan voor een slappe countrysong. Bij aanvang van bepaalde tracks roept het intro soms verdacht veel herkenningspunten op met eerdere, bekendere songs van The Oysters. En waar we van de Oysterband kritische, prakkiserende teksten gewend zijn, tippen ze dit keer alledaagse love, peace and understanding aan. Als laatste valt op dat de sound gesofisticeerder klinkt dan op de voorgaande albums, die overstroomden van energie. De scherpe kantjes zijn er dus wat af…
