Pete Morton with Full House – Game of life

pete Morton

Game of life
(Fellside FECD271)

Game of life is een soort ‘best of’ zonder dat predicaat. Morton maakte (solo) elf albums sinds 1987 en schreef honderden songs. Omdat een deel van zijn ouder werk niet meer verkrijgbaar is, besloot Fellside met Morton tot een selectie van zijn meest gevraagde songs. Ze werden niet één op één gecompileerd uit de oude doos, maar opnieuw, met aangepaste arrangementen opgenomen.
En daar wringt voor mij de schoen. Laat ik voorop stellen dat ik Morton altijd een van de meest interessante singer-songwriters heb gevonden. Zijn teksten zijn politiek, maar op zijn minst menselijk geïnspireerd en uiten een betrokkenheid bij het dagelijkse leven. De woorden gaan gepaard met pakkende melodieën, zowel uptempo als indringende ballads, en een zeer overtuigende, krachtige stem. Vooral zijn eerste platen koester ik nog steeds en het trio Urban Folk (met Simon Edwards en Roger Wilson) is voor mij nog steeds het exponent voor punkfolkrock.
Mijn kritiek op deze Game of life richt zich dan niet op de compositorische waarden, maar op de uitvoering. Daar is niet alleen het vijftal Full House verantwoordelijk voor, bescheiden sessiemuzikanten en lokale helden, maar evenzeer Morton zelf. Een ballad van Morton hoort gewoonweg geen fretless bass te krijgen. Als je daarbij ook een zoetgevooisde vioolbegeleiding toevoegt verwordt het lied tot een karikatuur van zichzelf. Het drama komt niet uit de omgeving (muzikale aankleding), maar uit de kern (tekst en melodie) en dat had ik van Morton anders verwacht. Zijn schitterende en veel gecoverde epos Another train  opent de cd, maar is zo overdreven theatraal gebracht dat ik al dreigde af te haken.
Gelukkig zitten er ook aardige bewerkingen in (Related to me, Corruption country bijvoorbeeld), maar opvallend genoeg zijn dat merendeels de uptempo nummers. Ook bij de selectiekeuze heb ik bedenkingen, al zullen mijn voorkeuren niet die van menig ander zijn. Waar bijvoorbeeld zijn magistrale uitvoering van  Little Musgrave of John Barleycorn (al zijn dat uiteraard bewerkingen van traditionals). Een absolute misser van een maatschappelijk betrokken persoon als Morton, is dat juist in deze periode zijn schitterende protest Kurdistan ontbreekt op het appél. Wat een gemiste kans.

Scroll naar boven