Vanaf zijn eerste soloalbum ben ik een fan van Rufus Wainwright. Waar verschillende vrienden zich doodergerde aan zijn eigenzinnige stemgeluid, wist hij me vanaf het eerste moment helemaal in te pakken. Ik hou van de bombast dat zijn latere werk kenmerkt en zijn theatrale aanwezigheid. Op zijn nieuwste album All days are night staat Wainwright ineens alleen met zijn piano. Volgens sommige zijn beste album tot nu toe, ontdaan van alle onnodige orkestrale ellende, maar op een of andere manier kan ik maar moeilijk aan de plaat wennen. Het lijkt wel alsof Wainwright met enkel piano vele malen meer bombastisch klinkt dan met alle toeters en bellen die hij op eerdere albums gebruikte. Het zware pianospel lijkt zijn zang soms wat in de weg te zitten, ondanks dat het uitstekend is gespeeld. Is het een album dat moet rijpen? Of heeft Wainwright zich vergist en is hij de balans tussen wat hij zingt, hoe hij het zingt en het beroeren van de piano volledig uit het oog verloren? Ik weet het nog niet en ben bang dat ik nog menig luisteruur nodig zal hebben om een conclusie te kunnen trekken. Dat blijft wel één van zijn kwaliteiten, verwarring saaien, ergeren en compleet zijn eigen weg inslaan. Kom op Wainwright fans, reageer en laat weten wat jullie van deze nieuwe plaat vinden.
Rufus Wainwright
