 |
Albala
(Glitterbeat GBCD004 / Munich)
Ooit was hij begeleider van zijn beroemde naamgenoot Ali Farka Touré. Maar Samba Touré, eveneens gitarist, is al aan zijn derde cd onder eigen naam toe. Albala komt uit het Songhai en betekent zowel donker als gevaar. Het refereert aan de situatie sinds 2012 in -met name het noorden van- Mali. Albala is wellicht een politiek album, al moet je, zeker in Mali, met dat soort uitspraken voorzichtig zijn. Het is op zijn minst bewogen en roept betrokkenheid op met de situatie waarin de uit verschillende stammen bestaande bevolking van Mali nu verkeert. Touré etaleert dat in zijn teksten, waarin hij oproept tot eenheid en respect voor elkaar. Maar ook door te zingen in de diverse talen, zoals het Songhai, het Peul en Bambara. Het is illustratief voor de verbondenheid, maar tegelijkertijd voor de verdeeldheid. Muzikaal is de klank scherper dan op voorgaande albums. Toch wordt de muziek slechts voortgebracht door hoofdzakelijk het vaste trio van Touré. De bandleider zelf op gitaar, kalebas en andere percussie en uiteraard zang, Djimé Sissoko op ngoni ba en Madou Sanogo op congas en djembé. Gastmusici vullen het klankenspectrum aan met Sokou (eensnarige viool) en zang (Aminata Wassidjé Traoré) en producer Hugo Race (gitaar, keyboards). Die bescheiden omvang leidt niet tot een intiem geluid. Zoals gezegd is het album scherp, haast hard. De protesten worden extra kracht bijgezet doordat Touré soms meer declameert dan zingt. Het levert wel beperkingen op. De songs gaan op den duur op elkaar lijken, qua opbouw en arrangement en het geheel is daardoor erg eenduidig. Het kan me geen heel album boeien. De meeste songs zijn krachtig. Slechts het instrumentale titelnummer is een oase van rust in een poel van verontwaardiging en verzet.
