Door Luther Zevenbergen
SFINKS MIXED, Boechout, 25 t/m 27 juli 2008
Dit jaar was het wereldmuziekfestival in Boechout omgetoverd tot Sfinks mixed, waarmee bewust gezocht werd naar acts die een cross-over zochten met andere disciplines.
Het meest in het oog springend was de acrobatiek van circus Baobab en Kawa circus en op de zaterdagavond was er een programma met literatuur en standup-comedy. Toch kon deze benadering niet verhullen dat het programma op muzikaal gebied tegenviel.
De vrijdagavond was net als vorig jaar gereserveerd voor muziek uit de Balkan en met Fanfare Ciocarlia als hoofdact zit je dan natuurlijk gebakken. De groep die vroeger vooral bekend stond om hun snel-sneller-snelst-principe durft tegenwoordig ook gas terug te nemen en dat komt de variatie ten goede. Met een gedreven set bewezen de Roemenen dat ze nog steeds de aanvoerders zijn van de Balkan-fanfare.
De zaterdag was een hele matige festivaldag. Alhoewel er in de wandelgangen werd gesproken over het absolute dieptepunt, heb ik me juist met het Mexicaanse Nortec Collective nog het meest geamuseerd. Hun mix van Titjana-folk en techno was vreemd maar toegankelijk, de bijbehorende visuals zeer geestig. Een ander bijzonder concert was dat van Maalesh. Een singer-songwriter van de Comoren, een Franse eilandengroep in de buurt van Madagaskar. De sobere beleidingsgroep, voorzien van Afrikaanse en ook Arabische motieven, vormden de basis voor mooie liederen. Bijzonder aangezien de Afrikaanse muziek vaak vooral ritmisch en niet zo tekstgericht is. Verder is de mystieke polyfone zang van A Filetta, en de flamenco van Juana la Del Recuelo nog het vermelden waard. Maar over de hele linie waren er geen artiesten die me een echt onvergetelijke muzikale ervaring meegaven.
De zondag was wat beter. Dat begon met het Waalse accordeon-duo Cryptonique als eerste hoogtepunt, wellicht zelfs het hoogtepunt van het hele festival. Met een speels gemak en groot enthousiasme weten de heren folk-deunen met allerlei invloeden uit de gemproviseerde muziek en zelfs Indiase klassieke muziek te combineren. Ze laten het voorkomen alsof de muziek, die te goed in elkaar steekt voor pure improvisatie, zo uit de mouw geschud wordt. Wat een verschil met de Accordeon Tribe, een groep van vijf accordeonisten uit verschillende landen die eveneens pogen om veel stijlen samen te brengen, en de grenzen op te zoeken van het repertoire. Maar hun muziek klinkt te bedacht, academisch en soms zelfs lusteloos. Amarg Fusion is een aardige rockband uit Marokko die sterk leunt op Rai. Dat doen ze goed, maar het mag duidelijk zijn dat ze in de schaduw staan van de meester zelf, die na hen het podium besteeg. Ik doel hiermee uiteraard op Khaled, die ondanks zijn commercile en zelfs kitscherige cd’s van de afgelopen 15 jaar, de enige is die een Arabische variant van rock-‘n-roll heeft gedefinieerd. Zijn optreden was krachtig en funky en gelukkig gebracht met een sound die meer aan ‘zijn’ jaren tachtig doen denken, dan aan zijn recentere werk. Met een aantal nummers van zijn artistieke doorbraak-lp Kutche zette hij de toon, om MTV-hits als Didi voor later te bewaren.
Over de hele linie kan ik niet anders dan concluderen dan dat de door mij altijd geroemde Sfinks-programmering dit jaar nogal tegenviel. Het waren vooral gevestigde namen als Khaled en Fanfare Ciocarlia die boven de rest uitstaken, terwijl de echte verrassingen, die ik vrijwel altijd beleef op Sfinks, dit jaar zijn uitgebleven.
datum: 29 juli 2008
