Sidmouth Folk Week, augustus 2011.
Sidmouth is ’the place to be’ in de eerste volle week van Augustus. Het zuidwestelijke Engelse kustplaatsje stroomt dan een hele week vol met liefhebbers en uitvoerders van en betrokkenen bij folkmuziek. Er is van alles te beleven op dit veelzijdige festival. Voor de allerkleinsten is er de speciale kinderfolkprogrammering, voor muziekliefhebbers uiteraard de vele concerten of workshops, lezingen etc. Er zijn tentoonstellingen, veel – tijdelijke- muziekhandelaren die hun waren uitstallen en zeker de balfolkliefhebbers -waar was de Nederlandse balfolkscene????- komen aan hun trekken met continue demonstraties, optredens, cursussen. Er vindt zelfs een heuse morrisdans competitie plaats. In tegenstelling tot vorig jaar was de ‘nachttent’, de Bulverton Marquee, omgetoverd van een extra concertplaats tot een veredelde danstent met acts waarbij de benen van de vloer moeten. De Bulverton Marquee ligt recht tegenover de festivalcamping en het vermoeden bestaat dat met name voor deze opzet gekozen is om het jongere publiek verpozing te schenken in de late uurtjes van de dag en de vroege van de nacht. Het is een van de podia die verder door de hele stad verspreid liggen. In de open lucht, in theaters, tenten, in kleine zaaltjes van verenigingen of sportclubs of kerken en zelfs de kerkzaal zelf.
Heel mooi paste daar bijvoorbeeld het concert van het nieuwe Melrose quartet (James Fagan, Nancy Kerr, Jess en Richard Arrowsmith). Geheel onversterkt kwam door de voortreffelijke akoestiek vooral de meerstemmige zang prima uit de verf. Wat vooral opvalt aan Sidmouth folkweek is de uitstekende organisatie. Ondanks de vele duizenden bezoekers is het nooit ergens verstikkend druk of overvol, behalve dan misschien in de queues, de lange rijen met wachtenden voor de concerten. Maar ach, ook dat heeft zijn charmes. In de hele week heb ik geen enkele file of verstopping in het stadje gezien, terwijl het (auto)verkeer toch, aangepast, doorgang vindt. Het vertoeven in de stad, tussen de concerten door, is daardoor ook een plezierige bezigheid met optredens van straatartiesten en spontane sessies. Toch een allereerste kritiekpuntje. Engeland staat niet bekend om zijn fijne keuken, maar de selectie meals op het hoofdterrein is karig. Voor de nodige variatie ben je aangewezen op de volle restaurants, eetcafés en snackbars. Met betrekking tot de programmering een tweede kritische noot. Die is overduidelijk Brits, eerder nog Angelsaksisch en zeker Engelstalig. We hebben een enkele niet Britse groep -bijv het Italiaanse Nidi d’Arac kunnen ontdekken, waarbij we voor het gemak Canada en de USA ook maar als ‘buitenland’ aanrekenen. Van enig chauvinisme zijn de Engelsen toch niet vies. Het jaarlijkse Sidmouth concert van ’thuisgroep’ Show of hands op het hoofdpodium op de Ham Marquee was uiteraard al weken uitverkocht. Het trio was in uitstekende vorm en in tegenstelling tot hun concert vorig jaar veel relaxter en minder kitscherig. Bij toch gerenommeerde namen als Karine Polwart -in dubbelconcert met Alasdair Roberts– , Fernhill en Dougie MacLean zat de grote tent van de Ham Marquee niet helemaal vol. Dat was wel het geval bij de eigen Martin Carthy & Dave Swarbrick (zij vierden beiden hun zeventigste verjaardag met een selectie songs en tunes uit hun imposante carrière), Kate Rusby, Home Service en The Transports. Met de laatste twee zijn ook hoogtepunten van Sidmouth 2011 genoemd. Home Service, de folkrockgroep met blazers rond John Tams, geeft dit jaar een beperkt aantal reünieconcerten. Een gevolg van het ontdekken van een live tape van een optreden op Cambridge, vijftien jaar geleden. Mogelijke sleet viel totaal niet te ontdekken. Home Service spetterde als vanouds en vulde de tent met pure energie met gedreven uitvoeringen van nummers als The Peatbog soldiers en Babylon.
Het andere hoogtepunt The Transports werd opgevoerd in het kader van de speciale productie die Sidmouth ieder jaar verzorgd. Was dat vorig jaar nog opgedragen aan Nic Jones, dit jaar werd gekozen voor een integrale uitvoering van de folkopera The Transports. Dit in het kader van de twintigste sterfdag van componist Peter Bellamy. Het werd een waar(dig) eerbetoon aan de sterk ondergewaardeerde Bellamy. Een keur van muzikanten -waaronder Martin & Eliza Carthy, Jackie Oats, Lester Simpson, James Fagan, Jez Lowe, Jim Moray en Paul Sartin -zorgden voor een onvergetelijke, inspirerende en ontroerende avond. Muziek en teksten rond het verhaal van de bannelingen wisselde elkaar af en vulde tevens aan. Het was een van de weinige ‘solo’ concerten. Gebruikelijk is dat een middag of avond, in welke locatie dan ook, gevuld wordt door minimaal twee acts. Eén bekendere en een relatief onbekende. Zo doe je verrassende ontdekkingen. Eén daarvan is voor mij het toppunt van Sidmouth folkweek 2011.
Philip Henry (slide, mondharmonica, zang) en Hannah Martin (banjo, fiddle, zang) staan slechts met tweeën op het podium, (op deze foto met Steve Knightley) maar weten zoveel overtuiging en energie in hun uitvoeringen te leggen dat hoofdact Show of hands alle zeilen bij moest zetten om dit duo te overtreffen. Prachtige bewerkingen van bekende en ongekende Angelsaksische en Amerikaanse traditionals worden gekoppeld aan eigen bluesy-achtige tunes. En wat een instrumentbeheersing. Ik denk zelfs dat Toots jaloers wordt op het harmonicaspel van Henry. Die doet dat dan ook nog met twee van die apparaten gelijktijdig en speelt en passant voor human beatbox….Daar ga je voor naar Sidmouth!
