 |
The Paris Session
(Cumbancha CMB CD 32/Munich)
Na het succes van The Tel Aviv session en daaropvolgende tours was het de bedoeling om een opvolger in Bamako (Mali) op te nemen. Spanningen in dat land maakten een overstap naar Parijs noodzakelijk. De opvolger van The Tel Aviv session komt volwassener over. Minder spontaan, maar zeker niet minder interessant.
De ervaring van de eerste sessie en de tours lijken de twee muzikanten dichter bij elkaar te hebben gebracht. Er is eerder sprake van samensmelting met behoud van eigen identiteit, waar het eerste album een aanvulling van elkaars mogelijkheden bleef. Het album opent sterk met fraaie lyrische klanken uit de piano van Raichel. Op die pianoklanken vormt Vieux Farka Touré met repeterende riffs een onderhuids swingend ritme en produceert gastmuzikant Niv Toar schitterende improvisaties op trompet. In de eerste nummers is het vooral Raichel die de leidende rol heeft.
De song Hodu kondigt een kentering aan. Met Gassi Gabbi, inclusief gastmuzikant fluitist Eyal Sela, staat de focus meer op West-Afrika gericht. Het opvolgende L’Amour is zo’n melodie waarop je ongemerkt wegdroomt door de cadans van het ritme. De verantwoordelijken daarvoor, bassist Daby Touré en percussionist Abdourhamane Salaha, functioneren op de achtergrond, maar zijn o zo belangrijk. Farka Touré laat zich van zijn beste vocale kant horen in het slechts door piano begeleide Diaraby. Een heerlijk ingetogen rustpunt op de schijf. Een waardig eerbetoon ook aan de componist Ali Farka Touré, die het nummer zelf met Ry Cooder opnam op Talking Timbuktu.
In Diame en Soumbou Toure komt Vieux Farka Toure echt los, maar in tegenstelling tot vaak, hier louter op akoestische gitaar. En dat kenmerkt het hele album: geen uitspattingen, ruwe eindjes, maar ingetogen uit je dak gaan, verantwoord, overdacht zonder de onbevangenheid te verliezen. Isramalische muziek in optima forma…
