januari 2019

Town Of Saints – Celebrate

Celebrate (Snowstar Records 18-105) Na het verschijnen van hun vorige album No place like this, en de vele concerten die daaruit voortvloeiden in bandvorm, besloten de uit Groningen afkomstige Harmen Ridderbos (zang, gitaar) en de Finse Heta Salkolahti (viool, zang) bijna om de handdoek in de ring te gooien. Maar een aantal duo-optredens bracht nieuw elan, […]

Town Of Saints – Celebrate Lees verder »

Vardan Hovanissian & Emre Gültekin – Karin

Karin (Muziekpublique, Xango Music Distribution, MP10) Dat muziekinstrumenten kunnen gelden als de vredes- en verzoeningswapens bij uitstek, blijkt andermaal uit het tweede album dat de Armeniër Vardan Hovanissian (duduk, tav shvi) en de Turk Emre Gültekin (zang, baglama, kopuz, cura, üçtelli, selpe, divan, ttz. zowat de hele langhalsfamilie) samen met een breed staal aan gastmuzikanten

Vardan Hovanissian & Emre Gültekin – Karin Lees verder »

Dobranotch – 20 years

20 years (CPL-Music CPL 024, Clearspot) Dobranotch is een Russische zevenmansband uit Sint Petersburg, die met akoestische instrumenten een energiek muzikaal spektakel neerzet. De stijl is een samenraapsel van de meest uiteenlopende invloeden. Zo kun je op deze jubileum-cd klezmer, klassieke Ottomaanse muziek en Moldavische volksmuziek ontwaren, maar ook een pompend (techno)ritme en een Rammstein

Dobranotch – 20 years Lees verder »

Trio Mio – Polyglot pike

Polyglot pike (GO’Danish Folk Music, Xango, GO0518) Met hun zesde draaitafelrijpe album is dit frisse folktrio, dat zich toelegt op een eigentijdse beleving van Scandinavische neo-traditie, al lang niet meer aan hun proefstuk toe. Kristine Heebøll (viool), Peter Rosendal (piano, wurlitzer, bugel en moog) en Jens Ulvsand (gitaar en bouzouki) schotelen ons vooral eigen composities

Trio Mio – Polyglot pike Lees verder »

Etan Huijs – The secret us

The secret us (EHCD005, eigen beheer: https://etanhuijs.bandcamp.com) De Venrayse singer-songwriter Etan Huijs vult zijn oeuvre aan met een derde uitgave, een splinternieuw volwaardig album dat naar de titel The secret us luistert. Met een symbiose van Americana, folk en pop-invloeden weet Huijs zeer opmerkelijk en krachtig uit de hoek te komen. Hij bewijst hiermee dat

Etan Huijs – The secret us Lees verder »

De Garre (van Kornee)

DE GARRE (VAN KORNEE) – zonder titel (eigen beheer) 2018 – 44:50.
Net geen vijftien jaar terug ontstond – een beetje als spin-off (en dat is zeker niet onheus bedoeld) van Kadril en Follia! – een gezelschap dat in eerste instantie een gooi deed naar het balfolkcircuit, niet zonder succes overigens. Hans Quaghebeur (accordeon, draailier, ukelele en banjo), Dirk Verhegge (gitaren en banjo) en Johan Fernand Decancq (sopraan- en baritonsax, dwarsfluit en doedelzak) zijn er van bij het eerste uur bij, en kregen ondertussen het gezelschap van Bart De Cock (nyckelharpa en doedelzak) en niet in het minst Mariken Boussemaere (zang, dwarsfluit en autoharp), die met haar doorgaans in het Westvlaams gezongen (gelukkig werd voor anderstaligen een Engelse vertaling voorzien in het booklet) en deels zelf (in uitgesproken ‘plat’) geschreven teksten de door Quaghebeur zorgvuldig uitgeselecteerde, bijna ter ziele gegane, melodieën luister bijzet. Hans is immers niet te stoppen in zijn ijverige speurtocht naar vergeten pareltjes in liedboeken allerhande, waarvan eveneens een aantal teksten weerhouden werden. Eindelijk een langverwacht ‘debuut’ van een kwintet dat zeker niet weigerachtig is om ten dans te spelen, maar ondertussen hun meesterschap over hun uitgebreid instrumentarium en oor voor verfijnde arrangementen ongeremd botvierden op het basismateriaal. Dit levert een ongemeen sterk gerijpte muzikale klassewijn op. Mariken slaagt er met heel gevatte poëtische teksten perfect in om liefdesmiserie in alle rauwheid uit te zingen, getuige eerst en vooral het walsje ‘Kwit’ (‘Kwijt’), gedragen door Hans’ accordeon, die het draagvlak vormt voor een subtiel duel tussen sax en doedelzak. Nog pakkender is ‘Ballesoire’ (‘Schommel’) waarin het instrumentarium, strak geritmeerd door gastpercussionist Jo Zanders, op magistrale wijze de schommelbeweging weet te evoceren en je zowaar tot trance dreigt te voeren. ‘Nieweerd’ (‘Nietsnut’) en ‘De ruiter’ bieden Dirk Verhegge dan weer de gelegenheid met een staaltje van zijn even ingetogen als virtuoos gitaarspel, waarbij in laatstgenoemd nummer ook de doedelzakken niet onopgemerkt blijven. Diep in oude liedboeken trof Hans ‘Sint Jans Gheleide’, waarin andermaal accordeon, sax en droge percussie de hoofdtoon voeren om dit pareltje, ook voorzien van een tintelend banjo-intermezzo, de eenentwintigste eeuw binnenloodsen. Van kommer en kwel is ook ‘Buutn Oasem’ (‘Buiten adem’) doorwrocht,… “durfde ik maar zo ver als ik geraakte”. Toch blijkt het verlangen naar de liefde groter dan de weerzin voor de ontgoocheling, in ‘Blijf’, waarvan we ook nog een interessante draailierbegeleiding onthouden, en ‘Patientiekruid’ dat eens te meer aantoont hoe sax en doedelzak zich weten te verenigen in een geslaagd huwelijk. Toch weerklinkt er ongewis alweer een ferme waarschuwing in ‘Mispakt’ (…je maar niet aan dat opgetut kind). Dit album dat echt niet onder de radar mag blijven sluit af met drie traditionals, een heel melancholisch vertolkte ballade ‘De korporaal’, geflankeerd door een ‘Ronda Suite’ dat ons naar zuiderse salterello-sferen voert in een mengsel van droge uptempo-percussie, twinkelend banjospel en blijmoedig doedelzakgeschal. De stem van Mariken lijkt wel vergroeid met de nummers. Eenmaal moeten we haar missen,… in de swingende, optimistische afsluiter ‘Le petit bois Martin’, waar eens te meer doedelzak en sax boeiende dialogen oplevert. Nee, ze gingen niet over één nacht ijs, die ‘ouwe’ rotten.

De Garre (van Kornee) Lees verder »

Scroll naar boven