Als je het naar de zin hebt, gaat de tijd te snel. Dat is ook het geval met het 27ste Music Meeting festival in Nijmegen. Dag drie is inmiddels voorbij en daarmee ook de Music Meeting van 2011. Voldaan nog een drankje terwijl ik het laatste verslag typ. Na een drukke en zonnige zondag, is de maandag duidelijk een stuk rustiger. Wellicht hebben de vele gezinnen van zondag zich laten weerhouden door de weerberichten. Ten onrechte; het was wederom goed toeven op het festivalterrein. Voor de kinderen die er waren was het wel een stuk makkelijker om een plek te veroveren aan een van de activiteitentafels en ook het eten en drinken was een stuk makkelijker te bemachtigen dan zondag.
Niet alleen de sfeer was ook deze afsluitende dag prima, ook bleken de concerten voor de tweede dag op rij van hoge kwaliteit. In de grote Apollotent werd afgetrapt door het project Desert slide. Onder de bezielende leiding van Vishwa Mohan Bhatt gaven de zigeuners uit de Thar-woestijn een puike show. Vishwa Mohan Bhatt weet het publiek te verbazen met fraaie muziek op zijn zelf ontwikkelde Mohan veena, een kruising tussen een Amerikaanse slide-gitaar en een sitar. De krachtige vocalen van Anwar Khan Manghaniyar en de degelijke percussie zorgden voor een toegankelijke mix van traditionele muziek en klassieke raga’s in een voor westerse oren uitermate geschikt jasje. Heerlijk om ook de derde dag weer met goede muziek te mogen beginnen.
Na afloop eerst de recht toe rechtaan Balkan beats van Kasha nasha gaan luisteren op het buitenpodium, heerlijk om even lekker zorgeloos op mee te deinen. Toch prefereer ik de rauwheid en bevlogenheid van het tweede optreden op dit podium van The Ex met de Ethiopische saxofoonlegende Getatchew Mekuria. Met veel plezier wisten deze Nederlandse band en Ethiopische grootheid het publiek te vermaken met lekker rockende roots-rock, heerlijke festivalmuziek en een lekker tegenwicht voor de meer serieuze muziek in de grote tent.
Daar vond overigens voor het optreden van The Ex en Mekuria een hoogtepunt van het festival plaats. De Franse Klezmer klarinetist Yom en de Chinese mondharpspeler Wang Li verbazen met een bezielde mix van Klezmer en de kunst van de Chinese mondharp. Het grenst aan het onvoorstelbare wat Wang Li uit zijn instrument weet te krijgen en met gemak een uur lang de aandacht weet vast te houden. Van subtiele ritmes tot pompende beats, van zachte kabbelende geluiden tot bijna psychedelische klanken. En dat allemaal in combinatie met het virtuoze spel van Yom, die dan wel bekend mag staan als een zelfgekroonde Klezmerkoning, maar tijdens dit concert laat horen tot ver buiten deze stijl te kunnen vlammen. Voor mij staat dit concert precies voor datgene wat ik als een echte Music Meeting beschouw, twee topmuzikanten uit geheel andere culturen die samen een ongehoord mooi stuk muziek weten te creëren.
Een beetje moe van de indrukken beweeg ik wat tussen de interviews in de Mezzo, de twee buitenpodia en het eetgedeelte. Ik kijk nog een keer vol twijfel of ik toch maar dat mooie colbertje zal kopen, maar besluit om geen gemopper thuis te riskeren en zorg dat ik op tijd in de grote tent ben voor de Amerikaanse jazzvioliste Regina Carter en haar ‘Reverse thread’ project. Ze laat zich begeleiden op kora, accordeon, contrabas en drums en speelt een soort westerse jazz versie van Afrikaanse liederen, geschreven door grootheden als Habib Koité en Boubacar Traoré. Uitermate kundig gespeelde muziek, maar iets te glad naar mijn smaak. Wat overigens niet wegneemt dat Carter een technisch ijzersterke violiste is en dat de muzikanten die ze om zich heen heeft verzameld kwaliteit afleveren. Ik blijf ook bij het slotconcert een beetje met hetzelfde gevoel zitten. Heerlijke muziek van Thione Seck, goede zanger, prima band en ik kan er ook nog van genieten. Maar toch, wellicht moe van alle indrukken van drie dagen mooie muziek, begin ik ook een beetje naar rust om me heen te verlangen. Nog voordat de laatste toon is gespeeld aanvaard ik de reis terug naar huis.
Onderweg mijmer ik nog even over deze 27ste editie van de Music Meeting en kom tot de conclusie dat de kwaliteit, op de zaterdagavond na, van zeer hoog niveau was. Uitstekende optredens van Dobet Gnahoré, Joseph Awadros Quartet, Getatchew & The Ex en van Desert slide gezien. Genoten van mijn persoonlijke festivalhoogtepunten Biondini, Godard & Niggli, Het Koreaanse ensemble Noreum Machi en het prachtige Frans-Chinese project van Wang Li en Yom en voor het zoveelste jaar me laten onderdompelen in de typische, ontspannen Music Meetingsfeer. Ik moet er toch niet aan denken dat dit festival ten onder gaat door de cultuurangst van het huidige kabinet. Een festival dat zoveel te bieden heeft als de Music Meeting mag toch op zijn minst op gedoogsteun rekenen van welke partij of commissie dan ook. Ik maak me inmiddels op voor een kleine ruzie met mijn schoonouders die het onzalige idee hebben opgepakt om hun 40-jarige bruiloft volgend jaar in het pinksterweekend te vieren. Als het aan mij ligt vieren we dat het hele weekend op de Music Meetingcamping en mocht de rest van de familie daar geen zin in hebben dan zou ik de organisatie willen verzoeken om het festival een weekendje te verzetten zodat ik er ook volgend jaar weer gewoon bij kan zijn.
