Vier Schotse albums, waarvan de cd van Ian Bruce mij het meest aanspreekt. Het klassieke trio krijgt een goede tweede plek in mijn beleving en de boekenwurm is goed voor brons. Juliette mag verder op zoek naar meer folk gevoel.
Ian Bruce
Together For Ever
(Topic 2023)
Ik heb ouder werk van de man en dit is zelfs een dubbel-cd om van te genieten. Mooie gevoelige ballads en veel meer dan dat. Ian heeft een wat hoge folk stem en een geweldige grote groep belangrijke muzikale gasten om zich heen verzameld: zo’n 100, waaronder bekenden als Barbara Dickson, Alan Taylor, Jez Lowe, Mike Silver en Bob Fox. Wat het album nogal divers maakt, in positieve zin.
Dat levert 33 songs op, vaak akoestisch, maar ook wel wat steviger. Veelal meerstemmig gezongen, met telkens een andere gast. The last train heeft – naast ballad-drums – mooie whistle en fluit partijen. Hij kent ook z’n beperkingen met zijn stem, dus in Cloon a Holly schuift hij een andere stem naar voren. Modern ingevuld, maar het is toch mooi traditioneel gebleven. Niet alle nummers zijn traditionele folk, maar worden wel naar de folk getrokken, zoals Peter Sarstedt’s Where do you go to my lovely. En een shanty als Going down to the old maui weet hij ook mooi te maken, tegen een stevige gitaarbegeleiding.
Unicorns heeft weer een geheel andere invulling, met solozang van vrouwenstemmen. Norland wind is ook al zo’n old time favorite. Cod, liver and orange juice; veel Schotser wordt het niet op dit album en volgens mij doet degenen die de tweede stem doet de belangrijkste uitvoerder van dit lied, Hamish Imlach, perfect na. Hamish zelf stierf al in 1996. Een echt sfeernummer voor de kroeg. Op Spinners wedding horen we een leuke ‘Silverband’ naast een tingeltangel piano.
Alle nummers houden je vast, twee schijven lang. Ian Bruce is al jaren lang een beetje favoriet en dus is deze Together forever uit 2023 een welkome aanvulling.
Grace Smith Trio
Overleaf
(Topic 2023)
Zoals de afwisseling bij Ian Bruce een sterke troef is, zo moet het Grace Smith Trio het hebben van virtuoze verfijning. Een album voor melodietjesvreters en dan mis ik toch iets bij deze Overleaf.
In het begin denk ik nog, dit is zó prachtig: contrabas, viool en concertina, met soms een elektrische gitaar. En na een aantal tracks denk ik nog: ja het is werkelijk prachtig die klassieke uitstraling met déze instrumenten, elkaar omspelen, de ruimte geven en de ruimte pakken.
Maar ik mis ik de grotere afwisseling met bijvoorbeeld een stem. Allemaal nieuwe tunes voor mij, maar wel voor in een concertzaal en niet in een muzieksessie in de kroeg. Maar concertgangers kopen met Overleaf wél een mooi product, dat voor mij iets te lang duurde.
Juliette Lemoine
Soaring
(Topic 2023)
Dit album staat ver van mijn Schotse folk gevoel af. Ik krijg bij Juliette Lemoine en haar cd Soaring erg weinig folk aansluiting. Of het moeten enkele melodieën zijn, of de in aanzet Schotse folk ritmen. De celliste is een virtuoos op haar instrument en wordt de hemel in geprezen door folk celliste Nathalie Haas, waar ik enkele cd’s van heb met Alastair Fraser. Waar Haas duidelijk folkmuziek maakt, mis ik dat behoorlijk bij Juliette.
Bij sommige stukken hoor je in aanvang wel iets van een folk tune, maar haar medespelers overvleugelen haar vaak met piano, viool en tenorsax. Vooral dat laatste instrument trekt alles in de jazzmuziek sfeer. De kakofonie in deze stijl vind ik dan toch te heftig, terwijl er zeker wel jazz in mijn muziekverzameling aanwezig is.
Gareth Williams
Songs From The Last page
(Topic 2023)
Songs from the last page is van Gareth Williams, een Schotse singer-songwriter die voor een grappige, afwijkende invalshoek heeft gekozen. Waardoor hij toch weer weet op te vallen in de enorme brij van muziek makende mensen en de nog grotere brij aan cd’s die men produceert.
Songs from the last page is een nieuwsgierig makende titel. Williams heeft muzikaal z’n sporen verdiend in kameropera’s en in de Schotse indiefolk band Admiral Follow. Deze Gareth is een boekenlezer. Er zijn boeken die hij eigenlijk langer dóór wil lezen, zonder eindbladzijde. Maar aan elk verhaal komt nu eenmaal een einde. En de laatste pagina van zijn boekenvoorkeur heeft hij op muziek gezet en er geen woorden bij verzonnen, maar woorden muzikaal gerangschikt. Soms herhaald of met een ‘muzikale brug’ tussen de ontstane coupletten, of met een instrumentale passage.
Zélf speelt hij piano en wordt ondersteund door viool en cello. Vocaal wordt hij door Deidre Graham ondersteund. Zij zingt ook een lied in het Schots-Gaelic. Melodisch is deze cd beslist niet verkeerd en zijn theaterachtige voordrachtstem lijkt soms ‘in het hoog’ op Supertramp’s Roger Hodgson.
Maar 11 laatste pagina’s uit zijn boekenkast voor 42 minuten muziek zijn voor mij wel te veel van het goede, hoe graag ik zélf ook wel eens een boekje lees. En om er nu wat denkbeeldige pagina’s uit te scheuren kan ik niet over mijn boekenhart verkrijgen.
