A Womens heart, Stadsschouwburg Middelburg, 12 oktober 2005
De cd ‘A womens heart’ was een groot verkoopsucces en alleen al in Nederland gingen enkele duizenden exemplaren over de toonbank. Ierse zangeressen als Mary en Francis Black, Eleanor McEvoy, Dolores Keane, Sinead OConner, Maura OConnel en Mary Coughlan namen samen met boxspeelster Sharon Shannon een tweetal verzamelcds op.
Nooit was het gezelschap echter op een Nederlands podium te bewonderen. Daar kwam dit jaar verandering in. Een slim concept zet drie totaal verschillende acts in n voorstelling- zorgde gelijkertijd voor een groot contrast. Mary Coughlan, Francis Black en Sharon Shannon vormden deze live editie van A Womens heart. De voorstelling opende met een aankondiging middels een geluidsmontage, waarin nog even fijntjes de geschiedenis en het succes werden gememoreerd. De vertelstem en de stijl refereerden sterk aan een introductie voor een nieuwe tv serie. Mary Coughlan had de moeilijke taak het bal te openen. Het keurige schouwburgpubliek applaudisseerde en reageerde geconditioneerd, ook op de cynische en humoristische zelfspot die Coughlan aan de dag legt. Maar de echte vonk sloeg niet over. Dit terwijl Coughlan en haar begeleider pianist James Delaney, uitstekend op dreef was. Door de ziel snijdende songs, vol overgave en overtuiging gebracht, ontsproten uit de strot van Coughlan. Schitterende levensliederen over de zelfkant van de maatschappij, de mistanden ook, een Brel song, Billy Holiday Echte liederen dus, maar vertolkt in een blues/jazz concept. En das niet Iers genoeg voor de meeste Womens heart bezoekers. Van een song als Magdalen Laundry, over ongehuwd zwangere meisjes in het streng Katholieke Ierland, krijg je bijna tranen in je ogen. Dat kreeg ik ook van Francis Black, maar niet van ontroering. Waar Coughlan muziek met emotionele gepassioneerdheid maakt, brengt Black show in een semi-dramatiek verpakking. Haar muziek ging er in als koek, maar volgens mij heeft deze aan Nashvillecountry gelieerde popmuziek net zo min met Ierse folk te maken. De eerste tonen waren wat onzuiver, maar als excuus geldt problemen met de geluidsversterking. Waar ik mij het meest aan stoorde was de geforceerde zang van Black met een overdosis tremolo. Sharon Shannon trad in duo op met de op nylonsnaren spelende Jim Murray. Wat deze gitarist uit de snaren haalde grenst aan het ongelooflijke. Het stelde ook Shannon in staat om te schitteren in onder andere een Galicische muinieras, een Franse musette en natuurlijk Music for a found harmonium, die avond Pinguin getiteld. Al na vier nummers voegden de overige muzikanten en zangeressen zich een voor een toe, waardoor m.i. Shannon wat karig werd toebedeeld. Schitterend was nog Coughlans vertolking van Chicken Chaks ‘I rather go blind’ met een dienende Shannon op trekzak. NA zon twee uur werd het festijn afgesloten met de titelsong en een instrumentale toegift.
datum: 12 oktober 2005
