Aallotar – Ameriikan laulu

Ameriikan laulu
(Nordic Notes NN111)

Zoals veel Europeanen in de 19e eeuw emigreerden naar het economisch beloofde land, vertrokken ook Finnen daar naar toe. Zoals voorvaders van Sara Pajunen. Die van Teija Niku bleven in het westen van Finland. De twee delen dus een gezamenlijke achtergrond en dat willen ze in de muziek van Aallotar laten spreken.
Invloeden van over de grote plas en de aloude tradities van het ruige, lege Finland. Dat doen ze zowel met eigen composities als met bewerkte traditionals. Soms alleen de tekst, soms de muziek of beiden. Het levert wonderbaarlijk mooie creaties op.
De twee instrumenten – Pajunen’s viool en Niku’s accordeon – vullen elkaar perfect aan. Waar de accordeon ritmepatronen en structuur neerzet soleert de viool en omgekeerd. Fraaie harmonieën ontspruiten aan hun instrumenten, mooie en lyrische melodieën. En als de dames de stem inzetten is het helemaal genieten: krachtig, vol, resoluut, unisono of in tweestemmigheid.
De teksten worden zowel in het Fins als in het Engels gezongen. En dat is wel even wennen. Wellicht vanwege het geheimzinnige dat een vreemde, niet te verstane taal met zich meebrengt gaat mijn voorkeur uit naar dat eerste. Qua stijl wisselt het duo veel. Hier een walsje, daar een polska, dan weer een ballad en af en toe wat minimalistisch.
Het lijkt allemaal onsamenhangend, maar dat is het juist niet. De gedreven manier van spelen, het consequente instrumentarium met vele mogelijkheden en de sfeer houden de acht tracks bijeen. Het album kent geen zwakke plekken, maar het zeer energiek gespeelde Kudos & Kuortane en de polska Joulukuu (dat me verdacht veel doet denken aan een compositie van Lau waarvan de titel me maar niet te binnen schiet) springen er wat mij betreft uit.

Scroll naar boven