Een van de belangrijke aanjagers van de folk in Nederland is overleden aan de slopende ziekte die iedereen wel kent. Ad van Meurs verdeelde vele jaren zijn tijd over het zelf muziek maken en het organiseren van muziekoptredens. De laatste jaren deed hij dat met name in Meneer Frits. Daar zette hij een internationaal singer-songwriter circuit neer. Maar ook als artiest liet hij zijn sporen na. Hij wás The Watchman, maakte deel uit van No Blues en deed mee aan projecten van diverse pluimage.
Ooit maakte hij deel uit van de folkgroep Deirdre, als pianist. Er was een LP en ook een single. Later werd hij gegrepen door de punkbeweging. Bleistift was heftig. W.A.T. was al wat milder, en de laatste plaat van die groep – Thin blue notes – was al een afslag terug richting de (Amerikaanse) folk. Ankie Keultjes was daar al een belangrijke ruggensteun.
The Watchman bracht eerst twee audio-cassettes uit, voordat hij werd opgepikt door de legendarische Joe Boyd. In de tijd vóór die eerste cd verscheen in december 1988 een interview met The Watchman in het allerlaatste nummer van Janviool (de voorloper van New Folk Sounds). Uit dat interview het antwoord dat Ad van Meurs gaf op de vraag welke elementen uit de folk hem het meest aanspreken:
Wat ik het fijne vind is het strenge, in de zin dat het repertoire dat ik nu speel heel streng van leer is qua gevoel. Ik heb niet zo’n affiniteit met die revival-folk, met voorop The Pogues. Ik vind The Pogues zó’n band, als fenomeen. Maar de muziek is gewoon The Dubliners op dubbele snelheid. Het carnavaleske van folk heeft me altijd een beetje tegengestaan. Dat ‘ons’-gevoel vind ik maar niks, het solidaire gevoel vind ik wel te pruimen.
In de daarop volgende jaren was er een behoefte bij The Watchman om zich te profileren. Hij deed zijn uiterste best om interessante muziek te maken die allerlei verschillende stijlen moest combineren. Daar slaagde hij niet altijd in, maar absoluut lukte het wel met het project No Blues, waarmee een unieke combinatie van Amerikaanse en Arabische volksmuziek werd gecreëerd. Uitdagend en toch toegankelijk.
Later leek hij meer muziek te gaan maken voor het plezier, meer ontspannen en dichter bij zichzelf. Het leidde uiteindelijk ook tot twee Nederlandstalige platen, die de onderwerpen dichtbij huis brachten.
In 2016 verscheen de cd Dorset moon, een cd die bij New Folk Sounds onopgemerkt dreigde te blijven, maar die uiteindelijk een juichende recensie kreeg. Het was een echt familie-album, opgenomen met enkel partner Ankie en zoon Dylan.
Hopelijk worden zijn liedjes en zijn podiuminspanningen nog geruime tijd voort gedragen. Hij verdient het om geëerd te worden.
