Candle to you
(Songsence 2022)
Het is een traditie. Elk nieuw jaar een nieuwe cd van Ad Vanderveen. Ik ben niet zo van die opgelegde gewoontes, maar als elk herhalingsritueel is zoals deze, dan mogen we niet mopperen. En klagen bij een cd van wellicht de meest interessante Nederlandse singer-songwriter doen we zeker niet.
De nieuwe cd verschilt van zijn voorganger Release die meer intimistisch was, een gevolg van de covid pandemie. Zijn nieuwe cd gaat gepaard met een breder geluidsspectrum. Uiteraard is Kersten de Ligny weer van de partij met haar versmeltende harmony vocals. Jan Erik Hoeve, de laatste aanwinst in zijn combo, vult aan met ingehouden pedalsteel klanken. Verrassende comeback is er met violist en oude makker Neil James Morrison, die hier en daar precies dat vleugje orkestratie meegeeft dat het betreffende nummer nodig heeft.
In het instrumentarium van Vanderveen zelf is de mandola een nieuwe aanwinst, al was dat in live optredens al vaker te horen. Window in the rain is geheel opgebouwd rond dit instrument, met een fraaie aanvulling van de jankende pedalsteel in dit introspectieve nummer. Exit inside is een pracht voorbeeld van een akoestisch rocknummer. Het gedreven ritme verhult mogelijk de heerlijke filosofische gedachten die Vanderveen in de tekst verwerkte. Zijn pennenvruchten zijn immer poëtisch, weerspiegelend, introspectief, eerlijk en open. En….de vertrouwde splijtende soli op elektrisch gitaar klinken gelukkig weer (o.a. Over time, met gastvocalen door Philip Kroonenberg).
Slotnummer Air Guitar – op humoristische wijze een serieuze beschrijving van de gevolgen van een lockdown – rockt als vanouds en happy hoor ik hier weer de uit zijn dak gaande e-gitarist van bijvoorbeeld Water under the bridge terug. Ik houd wel van de rockende Vanderveen, maar het gekke is, dat als ik hem in steviger verpakking hoor, ik verlang naar zijn subtiele akoestische ballads. En omgekeerd!
Candle to you voldoet aan beiden. De cd is zeer afwisselend met steviger elektrisch werk en ingetogen pareltjes. In Last venture hoor ik sporen van Mr. Tambourine man, inclusief de mondharmonica en dat heerlijke orgeltje (Simon Moore) dat Dylans Blonde on blonde periode zo kenmerkte. De titelsong is een ode aan zijn muzikale helden, Dylan en Young. Het is muzikaal meer een type Dylan nummer geworden dan passend bij de Canadees, die ook akoestische juweeltjes pende, maar toch met een wat ander ritmestructuur. Vanderveen bedankt zijn helden voor het doorgeven van de (muzikale) vlam en wij mogen dankbaar zijn dat die in zulke goede handen terecht is gekomen.
Wederom een zeer sterke schijf van Ad Vanderveen.
