Presents of the past/Requests revisited
(Blue Rose Blue DP0658/Sonic Rendevouz)
Je kan Ad Vanderveen niet verwijten dat hij op zijn lauweren rust. Pakweg elk jaar een nieuwe cd en soms zelfs drie binnen een jaar. Je zou toch zeggen dat met de jaren… Niets daarvan met Vanderveen. En met de jaren komt de sleet, maar dat gaat eveneens niet op voor de zanger-gitarist-componist. Elk nieuw album is even sterk, zijn songs groeien nog met de jaren en het lijkt wel of niet de stroefheid tol gaat eisen, maar juist souplesse in omgekeerde evenredigheid toeneemt. Presents of the past is de laatste loot aan het rijke oeuvre van de Nederlandse Americana grootheid. Maar omdat er zoveel verzoeken kwamen voor oude(re), niet meer verkrijgbare liedjes en Ad zelf zegt dat nummers nooit “af” zijn, maar door optredens ontwikkelen en evolueren, krijg je als bonus Requests revisited mee. Een cd met 10 songs die hij in een nieuwe bewerking opnam. Van redelijk recente songs tot relatief oude. Maar geen van de songs is gedateerd. Vanderveen schrijft tijdloze songs, die –als je ze al in een tijdkader kan plaatsen- een universeel karakter hebben en transponeerbaar zijn naar en in het hier en nu. Er zijn enkele verrassende variaties bij, zoals Anchor, inclusief strijkkwartet, dat het nummer een ietwat mysterieus sfeertje meegeeft. Ook The moment that matters start met strijkers, maar wordt vervolgens gedragen door een effectieve pianobegeleiding. Still now krijgt de stevige (‘garage’) bewerking mee. Nummers vol power worden echter prima afgewisseld met ingetogener bewerkingen en daarmee dit wellicht Vanderveens meest afwisselende ‘tweesporenbeleid’ plaat. Livemonument Well of wonder is het een na langste nummer op de schijf. De opname zou zo van een live sessie geplukt kunnen zijn, zo spontaan. De eer van de langste track gaat naar die andere live gigant. Als toegevoegde ghosttrack kan je Water under the bridge met zijn bijna 20 minuten nauwelijks missen. Het aantal gastmuzikanten is even indrukwekkend en we noemen slechts Leland Sklar en Al Kooper. Toch niet mis voor een Nederlands jochie uit Bussum…. En het is de volle 20 minuten genieten. Heeft Vanderveen nog meer te bieden dan “hernemingen”. Zoals al gemeld is hij nog lang niet uit gepiest en dat bewijst Presents of the past. Qua sfeer een tegenhanger van Requests, want hier overheersen de ballads en rustigere tempi. Verstild opent Vanderveen met een ‘talking blues’ Welcome to the kitchen, de plek van de creativiteit. Even vermelden: het subtiele, maar uiterst effectieve lapsteelwerk van trouwe adjudant Timon van Heerdt. Even intiem sluit Ad af met het wat mysterieuze Sisters, hier met inventieve accordeonbegeleiding door gastmuzikant en producer Rene Kaaij. Daartussen dus sterk akoestisch werk in niet al te uptempo ritmen. De teksten van de songs komen op mij persoonlijker over dan ooit hiervoor. Het Americana gehalte lijkt hoog door de frequente inzet van banjo en de structuur van de songs, maar Vanderveen zal ze ongetwijfeld ook in een andere bewerking met verve brengen. Long ride wordt gekenmerkt door een heerlijk hammond begeleiding, waarmee het iets van John Gorka mee krijgt. Vanderveen staat bekend om zijn gierende, sterk vervormde soli, maar luister eens naar het subtiele intermezzo op elektrische gitaar in Well that never runs dry. Twee songs springen er voor mij echt uit, vanwege het feit dat ze afwijken van de gekende Vanderveen stijl. Music waiting for words heeft een sterk Angelsaksische, cq Appalachian, folkdrive, terwijl World so crowded haast funky klinkt. Hij slaat zich er geweldig door heen. Dat wordt de komende jaren nog meer genieten. Je mag nog lang niet met pensioen Ad!!!