Ashes Fell
(eigen beheer, )
In hun vrij jonge bestaan – opgestart in 2016 – is dit trio, met violist Pavel Souvandjiev (Les Bottines Artistiques), gitarist Adriaan Van Wonterghem (Boreas) en Davy Cautaerts (die met Ierse fluit en octaafmandoline mee de typische klankkleur weet te bepalen), reeds aan een tweede album toe. Dit ondanks het vieze beestje, dat een beloftevol internationaal concertprogramma in duigen deed vallen. ‘Dank zij’ het virale onding werden ze anderzijds ‘gedwongen’ om voor de uit- en afwerking meer tijd te nemen.
Zo rijpten de nummers wat langer, werd er nog vrijer gespeeld met verschillende invloeden binnen de vaak breed uitgesponnen arrangementen. Zo groeiden ze nog meer naar een eigen identiteit en sound toe. Hoewel een luisterend publiek bekoord wordt, blijft hun devies dat het dansbaar moet blijven.
Mee door de Slavische insteek van Pavel, die zijn roots nergens weet te verbergen, ademt dit album een cocktail van emoties, eigen aan de zware episode die we stilaan achter ons laten, en waarbij een lichte melancholische en/of nostalgische (La folie du temps perdu) ondertoon immer aanwezig is, maar hoop niet totaal zoek is, getuige onder meer de titelsong Ashes fell (waar de asse valt groeit iets nieuws).
Het werd een album met uitsluitend eigen composities van Pavel en Adriaan. Reeds in de opener Beaufort merken we dat de lichtheid vooral uit het fluitspel van Davy ontspruit. Hij schreef anderzijds de tekst voor Steak à point, één van de twee gezongen nummers, dat niet gespeend is van een zekere misantropische insteek. Een magistrale soundscape biedt het snarenspel in Mascotte.
De titels, vaak verwijzend naar soms gewoon grappige anekdotes, zoals bij de op het Folkarria Concurso 2018 voorgestelde polska of het aan Florian De Schepper opgedragen Hasta Mañana, weten ons te bekoren. Integer is ook de (samen)zang in Adriaan’s donkere Diep in een bos. Kippenvel bij de manier waarop Pavel zijn viool streelt in de aan zijn Bulgaarse grootouders opgedragen mazurka Zaedno. Heel verrassend komt hier in het eindcrescendo heel discreet wat elektronica een handje toesteken, een input die ze ook op enkele andere momenten haast onopgemerkt binnenbrengen. Italiaanse herinneringen duiken tenslotte op in hun Mazurka Dallorso.
Een woord van lof ook voor het deels door henzelf ontworpen artwork in het booklet trouwens, dat een extra dimensie toevoegt aan dit album, waarvoor dit trio niet over één nacht ijs ging.
