 |
Eternal tides
(Buda Musique 860308)
Alain Genty is voor mij een van de meest creatieve muzikanten. Zijn gehoor om geluiden op de juiste en met de juiste klanken neer te zetten is buitengewoon. Dan komen niet alleen zijn muzikale, maar ook productionele vaardigheden naar boven.
Nadeel is dat het een niet bijster productief genie is. Allereerst dook zijn naam op in de Bretonse scene met onder meer Gwerz, Jean-Michel Veillon, Jacky Molard en Patrick Molard. Met die laatste vormde hij jarenlang een merkwaardig duo (doedelzak, biniou en basgitaar). Een ander duo was met gitarist Tony McManus.
Eternal tides is een samenwerking met Scottish smallpipesbespeler en zangeres Joanna McIver, die weer een vast duo vormt met harpist Christophe Sauniere. Eternal tides luistert als een hoorspel. Het begint met de titelsong, een fraaie gezamenlijk gecomponeerd lied, waarin de heldere stem van McIver tot zijn recht komt.
Naast percussie en gitaar is het de effectieve baspartij van Genty die doorklinkt. MO LEannan is een working song in het Gealic met opzwepend drumspel en heerlijke soli uit de pipes. Kenmerkend hier weer de korte, krachtig knorrende bastonen. Les fleurs du desert is een hoogtepunt. Het start met een kort intro op viool, dat met de percussie een Arabisch sfeertje neerzet. Dan denderen bas en een sterk vervormde elektrische gitaar door, en grungezang completeert het geheel. Hardcoremetalfolk? Wacht maar op de combinatie met de biniou (Molard) en de bombarde (Veillon) en het elektronische einde. Een sublieme eclectische song.
Vervolgens twee Engelstalige songs, wederom gezamenlijke composities van Genty en McIver. Maar luister vooral door de nummers heen, want er gebeurt van alles: geluidseffecten, vervormingen, zeer kundig gemixte overdubs, dynamische ontwikkelingen. Hill a bheag is experimenteel met een basimprovisatie die uitmondt in een in het Gaelic gezongen mouth music lied. In de slow ballad Turning with the moon speelt Sauniere een gastrol op harp. Mu dheireadh thall is een bassolo gevat in geluiseffecten, gevolgd door de fraaie ballad Building castles.
Toch een kritische noot te kraken: de stem van McIver komt in het geluidsgeweld niet altijd sterk over. Ze is te dun en te breekbaar. Juist in de minder pompeuze stukken etaleert die wel. En ik had graag wat meer van haar voortreffelijke spel op (diverse) pipes gehoord. Volop afwisseling met sterke contrasten. Dat zal niet ieder bevallen. Eternal tides is niet een cd met alleen liedjes, maar een uitmuntende muzikale totaalproductie.
