The unbroken surface of snow
(Cloud Valley CV2009 / www.cloudvalley.com)
Er zijn mensen die Andrew Cronshaw een rare snuiter vinden. Hem een goochelaar vinden, een fantast, iemand die maar wat doet en nergens in past. Heerlijk toch? Voor mij is Cronshaw juist een van de meest intrigerende muzikanten die op deze aardkloot rondlopen. Hij is het toonbeeld van tegendraads, eigengereid, ongecompliceerd, rijk aan ideeën, onnavolgbaar soms, geniaal en ietwat wereldvreemd. Neem alleen al de ongebruikelijke instrumenten waarmee Cronshaw zijn muziek creëert: zither, kantele, ba-wu, fujara en wat gebruikelijker fluiten en rietinstrumenten. Dan ‘huurt’ de producer Cronshaw wat bevriende muzikanten in, die verder vorm geven aan de invulling van zijn muzikale droom. Hondstrouwe vriend Ian Blake bijvoorbeeld (sopraan sax en bas klarinet). En op The unbroken surface of snow is eveneens een hoofdrol weggelegd voor dudukspeler Tigran Aleksanyan en een kleinere rol voor zangeres Sanna Kurki-Suonio. Een beperkt gezelschap dit keer, in tegenstelling tot voorgaande albums. Meer is minder lijkt het devies. Dat geldt ook voor het aantal tracks, maar niet voor de speelduur ervan. De titelsong is een muzikaal epos van bijna 35 minuten. Twee tracks komen ruim over de tien minuten en de overige twee passen binnen vijf minuten. Mhairi Mhin Mheall-shuileach is de enige puur gearrangeerde traditional en solo gespeeld door Cronshaw op zither. Fujarak, het andere korte nummer is een eigen compositie van Cronshaw en Aleksanyan. De overige, lange tracks zijn, zoals Cronshaw het noemt, schetsen van traditionele melodieën, bewerkt en gearrangeerd door de deelnemende muzikanten. Soms ontdek je tijdens het beluisteren ineens een flard bekende muziek, een melodielijn die een herinnering oproept. Maar wat Cronshaw c.s. met die traditionals doen grenst aan magie. The unbroken surface of snow is één orgie van rust, meditatie, sfeer, bezinning. Geen associaties met new age, want dit hier is pure, echte emotie en energie, tot in de diepste poriën van de ziel. Was voorganger Ochre al een meesterwerk, The unbroken surface of snow is het muzikale paradijs op aarde. Een werelds album met hemelse klanken. En dan mag u van mij Cronshaw best een rare snuiter vinden. Misschien maakt hij wel de mooiste muziek uit het hele afgelopen jaar…