Saknad fornaldar
(Nordic Notes AMB001, Clear Spot)
IJsland kent een beperkt, maar kwalitatief hoogstaande muziekcultuur. Denk aan Björk, maar op traditioneel vlak ook aan Funi en Bara Grimsdottir. Anna Maria Björnsdottir vertrok naar Kopenhagen om te studeren en ontdekte daar haar IJslandse roots. Ze kwam dichtbundels van IJslandse poëten tegen en dat stimuleerde haar om haar eigen schrijfwerk verder te ontwikkelen. Ze bewerkte en herschreef een aantal van die oude gedichten en zette zelf nieuwe op papier. Met behulp van gastmusici nam ze hiermee haar debuutalbum Saknad fornaldar op. Dat is een intrigerend en irriterend album. Het meest storende is dat Anna Maria voortdurend muzikale trucjes toepast. Dat geeft de indruk dat een en ander eerder een format is dan dat het uitblinkt door spontaniteit en creativiteit. Zo kent elk nummer een vrijwel identieke opbouw. Het begint met spaarzame (piano)klanken en de mompelende stem van Anna Maria. Interessant, want het herinnert bij vlagen aan Sandy Denny of Shelagh McDonald. Laag voor laag worden instrumenten toegevoegd. Dat leidt tot mooie momenten als bijvoorbeeld piano, bas en cello de grondverf vormen. Maar standaard wordt er steeds meer aangezet. Zo ontstaat een enigszins symfonische klank die overheersend en storend wordt. Het ritme wordt versterkt en de productie nijgt naar mainstream. Erger nog: Anna Maria meent zich op minstens driekwart van elk nummer te moeten profileren als een adept van die oervervelende gladde soulkwijlers. De hoge uithalen met stemverheffingen en vibraties in de onvermijdelijk ‘a-ha-ha’ gilletjes gaan mij door merg en been.
Ik zap door, maar dat doe ik dus (alle) acht tracks lang. Nee, wat mooi en interessant begint, wordt telkens verknald door de wens om… Ja wat: commercieel te zijn? Anna Maria hoort nog zeker niet tot het selecte gezelschap IJslandse muziekidolen. Daarvoor zal ze veel meer een eigen stijl, durf en creativiteit moeten etaleren en niet zwichten voor de verkoopcijfers.
