(AWCD2024, Xango Music Distribution)
Vreemde en op het eerste oog merkwaardige fusies tussen totaal verschillende muziekstijlen zijn niet enkel van vandaag. We kennen bijvoorbeeld Songhai (Toumani Diabate en Danny Thompson), Afro Celt Sound System, ons eigen No Blues, Het Belgische Baul project en zo kunnen we nog een bladzijde vullen. Onder deze categorie valt ook het project When mountains meet van violiste en componiste Anne wood. ‘A musical adventure from Scotland to Pakistan’ luidt de ondertitel van dit album. En dat maakt het al een stuk duidelijker.
Een electro harp (Mary MacMaster) in duel met een sitar, ondersteund door tabla geroffel en overige percussie en de viool van Wood daarover heen. Het is frappant om te horen, intrigerend. Soms is er echt sprake van een symbiose, dan weer helt de melodie of het ritme herkenbaar over naar de Keltische folk of juist naar traditionele Aziatische klanken. Een gedurfd experiment en wat mij betreft geslaagd. Zeker wat betreft de mouthmusic EddrACHILLis horo. De typische refreinzang van de horo, Pakistaanse zang daartussen door, het opgewekte ritme uit de tabla en de fraaie sitarsolo maken dit tot een hoogtepunt.
De ballade Who am I here wordt ingeleid door de sarangi met viool en je zweeft tussen de Schotse hooglanden en de Himalaya. Frustration is voorzien van een onafgebroken opeenvolging van breaks en syncopen. Violiste Wood beheerst zowel de Schotse highland fiddle stijl, alsook de voor Pakistaanse/Indiase muziek kenmerkende glissandi met tonen die we in de westerse muziek niet of nauwelijks kennen. De cd eindigt met eerst een onvervalste rag op sitar en sarangi (Rag Yaman) en wordt afgesloten door Home, een Schotse air gespeeld door MacMaster en Wood en de gekende traditional O Mo Dhuthaich. Schitterend gewoon…
