 |
Smells like Aranis
(Home records 4446159)
Leuk en interessant toch die experimenten. Een punkband die folk gaat spelen, een folkgroep die de heavy metal benadert, een klassiek geschoold cellogezelschap dat Metallica uitvoert, een Gregoriaans koor dat Finse traditionele muziek met een metalband brengt… En dan Aranis die nummers van Nirvana arrangeert en opneemt.
Nu ben ik over dat laatste nog het minst verwonderd. Het Belgische vijftal heeft voorheen al gedurfde stappen gezet. Of liever, zet voortdurend uitdagende projecten op stapel. Zoals de bewerking van composities van moderne Belgische componisten. De muziek van Aranis is niet in een hokje onder te brengen, niet beperkt en toch hoor je bij de eerste tonen direct dat dit Aranis is. De samenstelling van het instrumentarium (viool, piano, contrabas, fluit en accordeon) draagt daar aan bij. Maar veeleer de aanpak van de muziek. Modern klassiek, minimalistisch, avant-gardistisch en toch ook flarden van folk en pop.
Ik heb al eerder opgemerkt dat ik gelijkenis in aanpak – niet in geluid – zie met de Britse groep Spiro. Hoe moet je dan Smells like Aranis beoordelen? Ik ken Nirvana te weinig om een vergelijk met het origineel te maken. Maar terecht zegt de bijgevoegde perstekst dat je dat helemaal niet moet doen. Aranis kopieert niet, imiteert niet en heeft zelfs niet de illusie om Nirvana ‘na te doen’. Uitgangspunt is de composities van Nirvana. Die hebben zij onder handen genomen, opnieuw ingekleurd, vormgegeven.
En dat doen ze voortreffelijk. Af en toe hoor ik herkenbare frasen, melodielijnen. Vooral bij Smells line teen spirit, maar ook Polly, maar met name in The man who sold the world. Jawel, geen Nirvana maar Bowie. Niet het enige afwijkende, want naast de negen Nirvana composities levert Joris Vanvinkenroye ter aanvulling vier bijdragen onder de titel Sla. Die zijn meer experimenteel dan de overige, maar passen binnen het concept. Aranis… blijft verbazen!
