(One little Independent Records TPLP1748C)
Asgeir is een van de meest populaire IJslandse muzikanten. De singer-songwriter maakt al tien jaar liedjes in een genre dat je folkpop kan noemen. Breekbare, licht melancholische en soms iets te zoetgevooisde ballads. Time on my hands is het zesde album van Asgeir Trausti Einarsson. De muzikale omlijsting vindt plaats met toetsen, zowel piano, orgel en synthesizers, strijkers, hier en daar een blazerssectie, gitaar en percussie.
Toegegeven, je moet van de ietwat lijzige stem van Asgeir houden: een alt met aan soul gelinkte uithalen en vibraties. Op dit album – een Europese versie? – zingt hij alle nummers in het Engels. Het tempo van de songs is niet al te snel, maar door in enkele gevallen funky percussieritmen toe te voegen, krijgen die songs nog meer een mainstream sound. Ik ben daar niet zo kapot van. Ik ga meer voor de transparantere ballads als Vibriting walls, de minimalistisch – alleen piano, keyboard en accordeon – uitgevoerde openingstiteltrack, Blue (al stoor ik me hier dan weer aan die irritante souluithalen) of het Nick Drake-achtige Limitless.
De tien nummers duren bij elkaar krap een half uur. De songs van Asgeir zijn interessant, maar wel in een pure, strikt instrumenteel gelimiteerde versie. Liever nog hoor ik de singer-songwriter eens solo. Want let op: vorig jaar verscheen een ‘gewone’ versie van Time on my hands. Dat is een doorsnee disco-elektropop album. En gezien de twijfels al bij deze gestripte lo-fi versie beveel ik die reguliere zeker niet aan.
