 |
The Producer’s Choice
(Temple Records COMD2108)
Beg & Borrow…
(Temple RecordsCOMD2107)
Het Schotse Battlefield Band behoort tot de mastodonten van de folkrevival, met dit grote verschil dat de groep er maar niet mee wil ophouden. Hun titelloze debuut verscheen in 1977 en we zijn nu – alle samenwerkingen niet meegerekend – aan album nummer dertig.
Twee wat oudere albums verschenen onlangs op onze burelen. The producer’s choice is een overzicht op één enkele cd van de ‘who’s who’ in de band. Uiteraard passeren Alan Reid, Brian McNeill, Jamie McMenemy, Pat Kilbride, John McCusker, Davy Steele, Karine Polwart en .. en…en om maar een paar namen te noemen. Uiteraard de huidige leden Mike Katz (doedelzakken en fluiten, ook al een eeuwigheid bij de band), Alasdair White (viool ea) en Sean O’Donnel (gitaar, zang).
Van een echte samenhang kan dan weinig sprake zijn, behalve dat het op en tot Schots klinkt en de kwaliteit hoog is. Juist die verscheidenheid geeft heel fraai de ontwikkeling van de groep weer.
De ene samenstelling bevalt beter dan de andere en mijn voorkeur ligt duidelijk bij de eerste helft van de bestaansperiode. In 19 tracks krijg je ruim 73 minuten Battlefield Band historie. En dat is zeker niet mis!
Iets meer moeite heb ik met Beg & Borrow. In het tekstboekje is er een korte uiteenzetting van vaste producer – en daarmee het onzichtbare lid van de Battlefield band – Robin Morton over het samengaan van de Ierse en Schotse cultuur en historie. Liederen en songs van beide kanten worden op dit album door elkaar gespeeld. Het tweede samengaan is met gastmusici. Voor de 16 nummers nodigde Battlefield Band twaalf gastmusici uit. Die krijgen één of soms twee tracks toebedeeld waarop zij een onmisbare rol spelen. Christine Primrose (zang), Alison Kinnarid (harp, cello), John Martin (fiddle), Nuala Kennedy (zang en fluit), Leo McCann (trekzak), Aaron Jones (cittern) en Robin Morton zelf (bodhran) zijn de bekendste daarvan. Een interessant project, maar ik mis zowel wat flair als vuur.
In The braes of Mar/Pottinger’s reel/The baker met John Martin en Sporan Dhomhnaill/Mist on the glen/Miss Monaghan (Nuala Kennedy) gaat het er lekker tegenaan, maar ik vind met name de ballads wat flauwtjes. Verder had ik na een half uurtje wel genoeg van de pipes en fiddles, the strathspey’s en reels en airs die voorbijgaan zonder een moment van echte ontroering. Geef mij die verzamelaar maar…
