 |
Laif o laif
(Eigen uitgave, www.bernardbrogue.com)
De twee zanger-liedschrijvers wonen al jaren in Apeldoorn. In 2014 kwamen ze elkaar daar tegen bij een songwritersclub. Ze bleken in Stadskanaal bij elkaar op school te hebben gezeten. Kort daarop besloot het duo een Groningstalige cd te maken. Dat ‘spaigelploatje’ met tien uiteenlopende liedjes was binnen drie jaar een feit.
Bernard Brogue is gewoonlijk leverancier van intieme melodieuze Engelstalige songs. Sommige vertaalde hij voor deze schijf. Daartussen valt Nou waist doe wel ik ben op door de heerlijke melodie en beschouwende tekst. Tammo Tamminga is meer van de korte, directe teksten. Zo schetst hij in Nuvere zoaken een duidelijk alternatief voor de rat race. De Groninger expats vertolken ook de heimwee naar hun geboortegrond in Wenst. Ze geven in Knoal (Stadskanaal) – met een knipoog – aan waarom ze daar niet zijn blijven hangen en in Verloren in Apeldoorn blijkt dat de heuvelachtige Veluwe geen alternatief is voor het Groninger vlakke land. Het serieuze Toukomst kaart de aardbevingsproblematiek pregnant aan.
Tom Jansen (basgitaar), Vincent Gal (percussie), Rob Lokhorst (saxofoon) en Minke Zeillemaker (zang) vervolmaken de sfeer in verschillende nummers. Deze muzikale ontmoeting van twee Groningers leverde een aangename symbiose tussen ernst en ironie op.
