Bettina Wegner – Die Abschiedstournee

Die Abschiedstournee
(Contrar 56)
film: Sind so kleine Hände (1978)

Bettina Wegner schopte tegen de regering en het onrecht in voormalig Oost Duitsland. Ze werd als lastpak gezien en mocht, net als collega Wolf Biermann, vertrekken. Wie dacht dat ze aan de andere kant van de grens zou verstommen had het volkomen mis. Ze ageerde net zo hard. En niet alleen naar de ‘andere kant’, want in het Westen was en is volgens Wegner net zo veel mis. Een wereldburger dus die opkomt voor de universele mens en zijn rechten. Ze klaagt misstanden aan. Soms uiterst scherp, gebeten, fel. Maar ook groots subtiel, eenvoudig, situaties of omstandigheden dicht bij -en soms letterlijk in- huis. Na zoveel jaren de vinger op de zere plek gelegd te hebben, besloot Wegner te stoppen met optreden. Ze wil geen manager die haar verkoopt, geen product worden om op die manier te overleven. Ze wil dat haar liederen gehoord worden omdat ze gehoord moeten worden, niet omdat het verkoopt. Het zal niet aan de teksten liggen. Die zijn niet van een poëtisch uitzonderlijk gehalte, maar klip en klaar, eenvoudig en zo duidelijk als maar zijn kan. Begrijpelijk ook. Die directe herkenning is haar kracht. Ze moet het niet hebben van haar geniale gitaarbegeleiding, die net zo simpel en ongekunsteld is als haar teksten. Ook de lengte van de liederen is begrensd. Haar stem is soms onvast, maar bijzonder overtuigend. Waar moet Wegner het dan van hebben, zal je je afvragen. Van de eerlijkheid, de directheid. Als je deze dame hoort zingen weet je dat je te maken hebt met -welk een cliché- persoonlijkheid die staat voor wat ze schrijft en zingt. Die Abschiedstournee kent 32 liederen, waarbij Wegner begeleid wordt door gitarist Jens-Peter Kruse en Karsten Troyke als gast optreedt. Haar ‘greatest hits’ passeren uiteraard. Haar versie van Soldaten (Universal soldier) en No woman no cry, waarbij ze vrouwenmishandeling op geniale wijze aan de kaak stelt zijn superbe. Haar eigen Was ich zu sagen hatte en Im Niemandshaus zijn ondanks een veranderde situatie universeel. En van haar ongeëvenaarde Sind so kleine hände word ik nog steeds heel, heel erg stil. Vooral als ik een afscheid nemende Wegner het lied nog steeds zo vol toewijding en toorn hoor zingen. Zeer sterk is dat Wegner stopt als na de introductie van de eerste regels het publiek uitbundig klapt. Het gaat niet om Wegner, het zijn het lied en de tekst die de volle aandacht verdienen. Dan ben je een hele grote!

1 gedachte over “Bettina Wegner – <em>Die Abschiedstournee</em>”

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven