Tip jar legacy
(bluewiremusic 23002019 / www.bluewire.be)
Na vijftien jaar op een heleboel podia gespeeld te hebben werd het voor de akoestische formatie Blue Wire uit Turnhout (B) tijd om het samen musiceren te belonen met een heus album. Een studio-opname kan twee kanten op gaan: of er wordt voor een zo natuurgetrouw mogelijke ‘live-weergave’ gekozen, of men gaat voor een hoogwaardig studioproduct, waarbij zoveel mogelijk met aparte sporen zonder overspraak wordt gewerkt.
Bij het eerste gaat het overduidelijk om de sfeer, het vastleggen van het exacte groepsgeluid, zoals het ook tijdens de repetities en op de podia klinkt. Het tweede gaat een stap verder. Dan werkt men al dan niet met een guidetrack, aangestuurd door een clicktrack om de boel zo strak mogelijk op te nemen.
Blue Wire koos duidelijk voor het eerste, en dat resulteert hier in een zeer breed georiënteerd album met een diversiteit aan genres die goed aansluiten bij de muzikale interesses van het gezelschap. Dat ze er lol aan beleven staat geheel buiten kijf, ondanks de oneffenheden die de kritische luisteraar (helaas) niet zullen ontgaan.
Dat men muzikaal de vaardigheden op de diverse snaarinstrumenten behoorlijk beheerst is wel duidelijk, maar het komt regelmatig niet tot een goed lopend samenspel. Vooral bij de mandoline en de solerende gitaar worden eindjes van de gespeelde ‘zinnen’ ingeslikt, omdat men niet uitkomt met de noten, dan weer te snel speelt, en dan weer een fractie te langzaam heeft aangezet, gepaard gaande met een enkele foute noot. De enthousiaste bassist zit zo nu en dan helemaal voor op de locomotief en wil op die momenten net iets te rap gaan, waardoor het geheel gaat rammelen.Het ontspoort echter niet en wordt allemaal wel weer recht gespeeld, maar toch, het valt op. Blue Wire zou er echt goed aan doen om bij volgende opnamen met een clicktrack te werken.
De repertoirekeuze is opvallend, maar daardoor juist ook verrassend. Zo opent het album met het sfeervolle Hold to a dream van Tim O’Brien, om de luisteraar iets verderop in een oude jazzclub te introduceren. En wat Blue Wire echt lekker kan is oude country nieuw leven inblazen, country uit de vervlogen tijden van onder andere Jimmy Rodgers. Dit staat weer in een schril contrast met een Mexicaans conjunto drinklied van Tish Hinojosa. Las Golondrinas daarentegen gaat hand in hand met Coming on strong van Brenda Lee. en zo is er ook nog werk van Daniel Lanois (Jolie Louise) en Pharis & Jason Romero.
Vijftien songs – die vocaal veelal worden aangevoerd door zangeres Katrine Druyts en door het gehele kwintet zijn omgewerkt naar het typische Blue Wire geluid – komen ondanks de grote diversiteit wel altijd op de pootjes terecht.
