Nieuwe blues in oude stijl! Of omgekeerd?
Twee jaar geleden was de Noorse meidengroep Katzenjammer dé revelatie op het Dranouter festival. Ze speelden toen in de clubtent. Dit jaar was hun optreden in de grote Kayam nog volop bezig toen in de clubtent C.W. Stoneking aantrad. Vandaar wellicht dat bij de aanvang van zijn concert deze tent maar matig gevuld was. Maar naarmate zijn recital vorderde groeide de belangstelling én het applaus. Voor mij werd C.W. Stoneking dé Dranouter revelatie van 2011.
Eén radiohit
In het voorjaar hoorde ik vrij geregeld een nummer op VRT radio 1 dat bijzonder mijn aandacht trok. Alles klonk zo origineel en oud tegelijk. Het leek of er werd een oude grammofoonplaat – of was het nog een wassen cilinder?- gespeeld. De stem van de man klonk net als alle stemmen klonken bij opnames uit de jaren 1920-1930. Die licht nasale klank leek wel uit een soort megafoon te komen. Een energieke muzikale inleiding op koperinstrumenten deed me eerst aan Balkanmuziek denken, maar de zang die volgde voerde me naar Amerika. De blazers kwamen misschien wel uit een Mardi Gras optocht in New Orleans. Het lied fascineerde me. The Love Me Or Die was de titel van het lied, maar de naam van de zanger kon ik maar niet verstaan. Een zoektochtje op de radio 1 website leerde me dat het om C.W. Stoneking ging. Hij bleek net een tournee achter de rug te hebben in Engeland, Nederland, België en Frankrijk. Het zag er dus niet naar uit dat ik die Australische muzikant en zanger vlug live aan het werk zou kunnen zien. Jammer. Maar bij het verschijnen van het programma van Dranouter 2011 stond zijn naam op de affiche. Dat optreden wou ik niet missen, zo nieuwsgierig was ik naar een concert van Stoneking.
Het concert
Bij de micro zijn een viersnarige banjo en een dobrogitaar opgesteld. Er verschijnt een lange man op het podium in een lange witte broek en met een wit hemd met rood vlinderdasje. Zijn lange haren zijn achterovergekamd en met gel (of is het nog echte ouderwetse ‘brillantine’?) bijeen gehouden. Hij is vergezeld van vier muzikanten van zijn band, The Primitive Horn Orchestra. Trombone, trompet, tuba, contrabas en slagwerk zijn de instrumenten. Al bij de eerste gezongen zinnen weet je dat die fascinerende stem, die klinkt als een opname uit lang vervlogen dagen, echt is. Dus geen technische trucs op die in een studio opgenomen radiohit. Wanneer de kopers invallen klinken ze nog feestelijker en gedrevener dan op de radio. Lied na lied word ik steeds meer geboeid door die zanger-muzikant die, schijnbaar gevoelloos, zijn liederen zingt. Het ene klinkt al melodieuzer dan het andere, maar lied na lied weet hij mij meer en meer te boeien. Zowel bij de liederen die hij alleen op banjo of gitaar begeleidt, als bij deze begeleid door zijn orkest kijk en luister ik met groeiende verbazing. Daar staat een man die weet wat hij wil en die ten volle zijn ding doet, wars van elke mode of commerciële eis. Een artiest dus. Ik blijf met één vraag zitten. Zingt die man oude nummers uit het bluesrepertoire of zijn het eigen nummers?
Twee cd’s
De twee cd’s die van C.W. Stoneking in de handel zijn brengen het antwoord. Op een kleine uitzondering na staat voor alle nummers te lezen: tekst en muziek: C.W. Stoneking. De cd waarmee hij het eerst Europese muziekliefhebbers bekoorde werd in 2008 opgenomen en hier te lande in 2010 verdeeld. De titel luidt Jungle Blues. Als gevolg van het succes van zijn Europese tournee wordt sinds het voorjaar 2011 ook zijn eerste cd met eigen werk, King Hokum uit 2006, hier verdeeld. Het zijn allebei bluesplaten die je met plezier beluistert en herbeluistert. Al doen ze je meteen aan oude bluesplaten van bijna een eeuw geleden denken, je voelt een artiest aan die zijn geliefkoosde muziekstijlen verwerkt tot een eigen oeuvre. Verhalende liedteksten met veel humor waarbij hokum blues, calypso, boogie woogie en vroege jazz de muziek inspireerden. Of hoe een Australiër, in 1974 uit geëmigreerde Amerikaanse ouders geboren, dankzij de platencollectie van zijn vader een liefde voor die oude muziek in liederen van de eenentwintigste eeuw omzet. Zal die revelatie van Dranouter 2011, die zichzelf ‘Composer of blues, hokum and junglemusic’ noemt, er over enkele jaren ook terug te horen zijn? Voor mijn part mag dat best.
King Hokum King Hokum Records KHR-01CD / Bertus Distribution
Jungle Blues King Hokum Records KHR-02CD / Bertus Distribution