Cd- presentatie Cloud of unknowing; Ad Vanderveen, Dorpshuis Lage Vuursche, 22 september 2006
Ad Vanderveen houdt niet van cd-presentaties. Maar als wat vrienden een avond voor je organiseren vanwege je vijftigste verjaardag (de dag ervoor) en je tiende solo-cd vers van de pers komt, dan is een koppeling gauw gemaakt.
Het verjaardagsgeschenk werd dus een cd-presentatie incognito, met een amalgaam van aanwezige vrienden, genodigden en medewerkers/muzikanten in het Dorpshuis in Lage Vuursche.
Vanderveen, een rasartiest zonder opsmuk, loste dit dilemma even ludiek als spontaan op. Tijdens het stemmen van zijn gitaar voor het optreden hield hij Cloud of unknowing, de nieuwe zilveren schijf omhoog. “Nou, dit is hem dan. Dit was de cd-presentaties. We gaan straks verder met muziek.” En ondanks wat uitgereikte cd’s was die muziek de hoofdmoot. In het eerste gedeelte werd het nieuwe werk van Cloud of unknowing gespeeld. “Als de opnamen klaar zijn, moet je na gaan denken over de volgorde waarin je de tracks op de cd zet. Ik heb heel wat lijstjes gemaakt en de uiteindelijke keuze bleek precies de reeks te zijn waarin we de tracks hebben opgenomen. En zo gaan we ze vanavond dan ook maar brengen,” introduceerde hij de set. Vooral het eerste nummer To say I love you is een perfecte overgang van voorganger Fields of plenty naar de nieuwe schijf. Een sterke gelijkenis met het duo Gram Parsons & Emmylou Harris dringt zich daarbij op, vooral met betrekking tot de samenzang met zangeres Kersten de Ligny, wier stemgeluid naadloos aansluit bij dat van de zanger-componist. De eerste drie nummers, sterk akoestisch gekruid, konden toch niet helemaal overtuigen. Waren het de zenuwen, het geluid, de omstandigheden? Feit is dat vanaf het moment dat Vanderveen zijn volledige Crossroads combo inzette de muziek veel beter tot zijn recht kwam. Behalve zangeres De Ligny bestaat dit combo uit bassiste Arwen Linnemann en O’Neils drummer Roel Overduin, en werd het aangevuld met een extra gitarist. De nieuwe werkstukken Love’s why you’re alive, een antwoord op een essentile vraag van zijn zoontje, en het schitterende Going to the well met heerlijk jazzy akkoorden spraken mij het meest aan. Ook het bluesy Stationary ways, met tremolo gitaar en doorleefde solo, is een sterk voorbeeld van hoe Vanderveen herkenbaar en toch progressief bezig is. Nog zo’n fraai voorbeeld is de titelsong, wederom met een uitgesponnen solo op vervormde gitaar. De set na de pauze bestond uit een selectie ‘greatest hits’ waaronder Late bloomer en een indrukwekkende versie van David Olneys If my eyes were blind. De beginmaten waren uiterst subtiel, maar gaandeweg werd naar een climax met een ongekende dynamiek en energie toegewerkt. Met een tweetal verzoeknummers sloot de zanger-gitarist de avond af. Het lange uitgesponnen Water under the bridge, Vanderveens variatie op Neil Youngs Down by the river gaf nog eens aan dat de Bussummer de bronnen niet verloochent, maar toch zijn geheel eigen stijl heeft ontwikkeld. Vanderveen is een muzikant van eigen bodem waar we maar heel, heel zuinig en trots op moeten zijn.
