cd’s kort besproken: Diana Vilarinho, Mario Lucio, Duo Kvaratskhelia

Uit Portugal komt de mij totaal onbekende Diana Vilarinho. Maar na het beluisteren van haar titelloze debuut ben ik gelijk verkocht. Wat een stem, wat een overtuiging. Het is wellicht wat overdreven om nu al over de nieuwe Amalia Rodrigues te spreken, maar ze heeft alles in huis om dat te worden. Een heel scala aan fadostijlen passeert op het 10 tracks tellende album. De coherentie wordt bewaakt door haar uitmuntende begeleidingstrio met (Portugees) gitarist Bernardo Couto, violist Pedro Soares en bassist Fransisco Gaspar. Naast de melancholieke songs weet Vilarinho eveneens te overtuigen in de meer uptempo liederen. Alle songs zijn interpretaties van meer en minder gekende fado’s. Na het beluisteren van Diana Vilarinho zou je spontaan verliefd worden op de fado.

Mario Lucio, artiestennaam voor Lúcio Matias de Sousa Mendes, is een singer songwriter uit Kaapverdië. De voormalig minister van Cultuur – van 2012 tot 2016 – bracht vóór Migrants een vijftal albums uit. Migrants is opgedragen aan hen die streefden naar een betere toekomst en daarvoor huis en haard verlieten en vaak niet terugkeerden, omdat ze het leven verloren onderweg naar het nieuwe paradijs. Toch zijn niet alle liedjes zwaarmoedig. Sommige zijn indrukwekkend meeslepend (de titelsong), andere weer luchtig. De Kaapverdische muziek van Lucio beantwoordt niet aan die waarmee ik bekend ben en doet Zuid Europees (Portugees) en soms Zuid-Amerikaans aan, met een grote nadruk op ballad gerelateerde songs. Niet verkeerd…

South American music for two guitars luidt de ondertitel van dit album, ingespeeld door de Georgische broers Nick en David Kvaratskhelia. Ze bewerkten drie suites van respectievelijk Radamès Gnattali (Suite retratos), Guido Santorsola (Dos momentos musicales) en van Astor Piazolla (Tango suite). Ondanks de link met Zuid Amerikaanse tradities, met name de Argentijnse, klinkt het zeer klassiek en kunstmatig. De uitvoering is zonder meer goed, maar het gepriegel met loopjes maakt een en ander druk. De dissonante akkoorden geven het geheel een wat jazzy sausje. Voor de verstokte tango fan of gitarist wellicht interessant, maar een grote markt zullen ze niet aanboren.