CD’s kort besproken: Niall McCabe, Nina June, John Smith

Niall McCabe is Ierse singer-songwriter die werd geboren op Clare Island, County Mayo. Hij groeide op in een familiekroeg vol muziek van allerhande pluimage: folk, rock, soul. Niall heeft een wat getormenteerde stem, waarmee hij kracht achter woorden zet. Zijn fingerpicking gitaarspel is zeer verdienstelijk.

Rituals is zijn eerste solo-album en bevat 10 zelfgeschreven songs. Die werden allen (op één na) geschreven tijdens de pandemie, dus het is begrijpelijk dat thema’s als isolement en angst regelmatig de kop opsteken. Niet voor niets koos Niall McCabe voor Stonemason als openingsnummer: een sterke song.
McCabe toerde verschillende keren als zanger met de folkgroep Beoga in Ierland, Europa en Amerika. Het laatste nummer op de plaat, Valhalla, is daarvan een aangenaam overblijfsel.

Het album werd geproduceerd door Sean Og Graham, die tevens op de juiste momenten extra instrumenten inspeelde. Hij zorgde voor een evenwichtig en glashelder geluid.

De vanuit Amsterdam opererende zangeres en instrumentaliste Nina June heeft met de EP Paradigm haar vierde liedverzameling uitgebracht. In 2018 verscheen het album Voyage, in 2019 de EP Shadows & riddles en in 2021 het album Meet me on the edge of our ruin. Haar stijl valt te omschrijven als droompop.

Paradigm bevat vijf tracks, allen door Nina June gecomponeerd. Haar omfloerste, geruststellende zangstem wordt gedragen door een bed van uitgesponnen gitaar- en toetsenklanken. Er wordt gebruik gemaakt van repetitieve elementen, wat de weidsheid van de muziek vergroot. Het titelnummer en Your surrender spreken me het meest aan. Ze stralen het meeste evenwicht uit.

Dat laatstgenoemde nummer is een samenwerking met de Amerikaanse singer-songwriter Emily James. Na een gesprek over hoe ongemakkelijk het kan voelen als bij een liefde alles zo vanzelf lijkt te gaan, zong Emily uit het niets een refrein toen Nina haar een couplet voorspeelde van wat hun gezamenlijke compositie zou worden.

John Smith is een Engelse singer-songwriter die met The living kind al zijn zevende album uitbrengt. Hij is een ervaren en kundige gitarist die graag werkt met open stemmingen en percussieve stijlen. John Renbourn noemde hem ooit de toekomst van de folkmuziek.

The living kind werd geproduceerd door Joe Henry, die al heel wat geslaagd productiewerk op zijn naam heeft staan, zoals Rhiannon Giddens, The Milk Carton Kids en Joan Baez. Het album in vier dagen tijd in het huis van Henry opgenomen.

Joni Mitchell’s Hejira, John Martyn’s Solid air en Talk Talk’s Spirit of Eden waren de inspiratiebron voor de cd. De tien composities van John Smith vormen een samenhangend geheel en gaan over hoe hij vanuit een familie crisissituatie naar een nieuwe stabiliteit groeide.

Prijsnummer is Trick of the light, met een fijne melodie en een interessant akkoordenschema. Alle nummers doen Amerikaans aan. Horizons, een wat later nummer op het album, is bespiegelend en open. Afsluiter Lily is een fraaie ballad. Daar waar het gitaargeluid geprononceerd is , geeft het echt kracht aan het geheel.