CD’s kort besproken: Picadae, Tommy Prine & Bongeziwe Mabandla

Picadea is een Noors duo, bestaande uit Sigrun Tara Overland (zang, lier, dulcimer, autoharp, gitaar) en Eirik Dorsdal (achtergrondzang, trompet, kalimba, shruti box, elektronica). Ze omschrijven hun muziekstijl zelf als ‘stripped down jazz, mystical folk & atmospheric indie pop’. Hun tweede album A stray labyrinth, dat zeven jaar na hun debuut verschijnt, omvat twaalf zelf gecomponeerde tracks. Die zijn allen bijzonder laidback van aard. Muziek om bij weg te dromen, zonder dat het behang wordt.

Er wordt gebruikt gemaakt van gastmusici. De belangrijkste (meest aanwezige) is contrabassist Jo Berger Myhre, die op vijf nummers meespeelt. Hij kreeg de volledige vrijheid om ze naar eigen inzicht in te kleuren. Morten Martens speelt op één track gitaar. Voor het titelnummer werd het symfonische orkest The Arctic Philharmonic ingeschakeld. Dordal maakte het arrangement ervoor.

De hoestekening en de titel van de cd suggereren dat de muziek van Picadae een ingewikkeld doolhof is. Het tegenovergestelde is mijn bevinding: ontspannen en open klanken, met geruststellende zang.

Tommy Prine is de zoon van John Prine. Hij treedt dus in de voetsporen van zijn vader. Waar zijn vader zich vooral op het singer-songwriter vlak bewoog, kiest Tommy meer voor een country (rock) sound, soms stevig rockend, maar vaak ingetogen. De thema’s die Tommy Prine op zijn debuut-plaat aansnijdt zijn met name verlies, vertrouwen en opgroeien. Die onderwerpen komen het best tot hun recht bij een subtiele begeleiding.

Dat zijn vader een iconische status heeft, maakt het er niet makkelijker op. Vergelijken is niet echt fair, maar het gebeurt natuurlijk toch. En zou Tommy Prine evenveel aandacht krijgen als hij de zoon van een onbekende was?

Dat alles gezegd hebbende, kan ik melden dat veel nummers prima gelukt zijn – met name Some things en Letter to my brother. Powercountryrock zoals in de opener Elohim detoneert ernstig, en deed me bijna besluiten de cd meteen weer uit te zetten. Gelukkig heb ik dat niet gedaan, want er valt voldoende moois te ontdekken op This far south.

Tommy Prine heeft nog kansen genoeg om een ultieme plaat te maken.

Met AmaXesha maakt de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Bongeziwe Mabandla zijn vierde album. Zijn sound is te omschrijven als spiritueel, bij tijden dansbaar, vaak melancholisch en vreugdevol. Een opvallende combinatie, maar een die werkt. De zangstem van Bongeziwe is sensueel en zacht, maar toch duidelijk aanwezig.

Op deze nieuwe cd werkte Mabandla samen met de uit Mozambique afkomstige producer en multi-instrumentalist Tiago Correia-Paula, die een moderner geluid inbracht. De basis wordt echter gevormd door door traditionele muziekvormen als gospel en volksmuziek in de Xhosa taal. Het nieuwe en het oude verdragen elkaar uitstekend. Ze smelten samen.

Het digipack bevat bijzonder weinig informatie. Ik ga er van uit dat Mabandla de veertien tracks zelf heeft geschreven. Ook wordt er niets vermeld over de gebruikte instrumenten, en over (eventuele) gastmuzikanten. Dat is echter maar een klein smetje op een geïnspireerd album, dat het verdient om gehoord te worden.