CD’s kort besproken: Rachael Sage, Lolly Lee, Greg Copeland, Ashley E. Norton

Rachael Sage (zang, gitaar, piano, percussie) is een Amerikaanse singer-songwriter en beeldend kunstenaar (schilderijen en collages). Ze heeft al een achttiental albums uitgebracht op haar eigen MPress label. Met Another side maakte Rachel een nieuwe, akoestische versie van haar in 2023 verschenen album The other side, met de tracks in een andere volgorde.

Sage is zoetgevooisd, maar de toenemende leeftijd klinkt nu en dan door. Veel gastmuzikanten op instrumenten als mandoline, dobro, accordeon en contrabas geven kleur aan de liedjes, zonder nadrukkelijk op de voorgrond te treden. Ook enkele gastzangeressen, waaronder Grace Pettis, maken hun opwachting. Het afsluitende I made a case, gezongen samen met Howard Jones, kent twee versies.

Overigens maakte Rachel Sage eerder al akoestische versies van haar albums Choreographic (2016) en Myopia (2018).

De uit Birmingham, Alabama afkomstige zangeres, gitariste en mandolinespeelster Lolly Lee heeft een verleden in rockbands als The Mortals en Split The Dark. Op 63-jarige leeftijd brengt ze haar eerste, titelloze solo-album uit met daarop elf nummers van eigen hand. Producer Anthony Crawford (die ooit met Neil Young werkte) voegde gitaar, mandoline, lap steel, viool, orgel, bas, drums, percussie en achtergrondzang toe. Savana Lee verzorgde achtergrondzang.

De rockmuziekachtergrond is duidelijk te horen in de composities en attitude van Lolly Lee. Compact, gedreven, recht-toe-recht-aan. Maar er is ook een meer dan lichte country-invloed. De sterkste momenten op de plaat zijn als de meerstemmige zang de boventoon voert, zoals in de opener Satellite.

Lee is een bedreven tekstschrijver, die sfeer kan neerzetten. Goed dat alle teksten in het cd-boekje werden opgenomen.

Zijn eerste plaat Revenge will come verscheen in 1982, maar dit is pas de vierde geluidsdrager van zanger/gitarist Greg Copeland. Geen omvangrijk werk: een EP met vier eigen nummers en een opname van huilende coyotes in ’s mans achtertuin. De 78-jarige Copeland beperkt zich voornamelijk tot zang.

Opener Boon time is een reactie op het huidige politieke klimaat, terwijl het er op volgende We the gathered een hymne is voor een liefdevolle toekomst. 4:59:59 roert het onderwerp verslaving aan en de laatste track Empire State gaat over een singer-songwriter die haar eigen levenskeuzes maakt.

Meewerkende muzikanten zijn onder andere Greg Leisz (pedal steel, mandoline, mandocello) en Sara Watkins (viool).

Elf tracks bevat Call off the void, het solo-debuut van zangeres Ashley E. Norton. Tien daarvan schreef ze zelf, het elfde nummer is een redelijk ingetogen cover van Led Zeppelin’s Going to California. Blikvanger voor het album is albumopener Americana to me. Norton is van het grote gebaar. Ze klinkt alsof ze iedereen wil overtuigen. Stevige gitaarakkoorden en -riffs zetten dat regelmatig kracht bij. Die worden gespeeld door albumproducer Johnny Garcia, gitarist bij Garth Brooks en Trisha Yearwood. De opnames vonden plaats, natuurlijk, in Nashville.

Zingen kan Norton wel, maar ze doet iets te goed haar best. Zelfs in de ingetogenere nummers. Uit haar biografie blijkt wel haar ambitie om het te maken in de muziek. Misschien kan ze haar volgende album met wat meer ontspanning en rust inzingen.

Een vervreemdend cd-hoesje overigens, dat over vier pagina’s verspreid alleen maar een aantal eigenaardige foto’s en de titels van de liedjes toont. Geen enkele achtergrondinformatie.