Cd’s kort: Sean Taylor, Son of the Velvet Rat, Trust Fund, Say Zuzu

De Londense singer-songwriter Sean Taylor (zang, gitaar, piano, mondharmonica)maakte met End of the rainbow zijn dertiende album. Zijn elektrische gitaarnummers neigen naar blues, zijn akoestische tracks zijn meer ballades. Die laatste zijn (naar mijn tevredenheid) in de meerderheid. Mooiste nummers zijn het nogal donkere The end en het juist hoopvolle Only beauty can save the world.

Een achttal muzikanten kleurt het geheel. Onder hen Ben Walker (gitaar, banjo, mandoline, keyboards), die ook de opnames maakte en de geluidsmix verzorgde. Eerder produceerde Walker de cd Short stories voor Sean Taylor.

De teneur van End of the rainbow is nogal wanhopig: oorlog, ontbering, angst, honger, terreur… Gelukkig zijn er ook sprankjes hoop te vinden. Als geheel is het een geslaagd album.

Son of the Velvet Rat is het alter ego van singer-songwriter Georg Altziebler en zijn vrouw Heike Binder, die geruime tijd geleden hun woonplaats Graz in Oostenrijk verlieten om zich in Amerika te vestigen. Daar verenigden ze de chansontraditie van de ‘oude wereld’ met de liedstijl van mensen als Townes van Zandt, Leonard Cohen, Tom Waits en Bob Dylan.

Ghost ranch bevat elf nummers die donker en onheilspellend klinken, met teksten die die sfeer benadrukken. De zang is meestentijds monotoon. Het tempo is laag. Folk noir. Met één bijna vrolijke uitzondering. Maar dat nummer heet dan ook Beautiful day.

Vier muzikanten werkten mee aan het album. Twee daarvan zijn redelijk bekend: Jolie Holland verzorgt achtergrondvocalen en speelt viool, en Marc Ribot speelt elektrische gitaar. Daarnaast hoor je Jennifer Condos (bas) en Jay Bellerose (drums).

Trust Fund is het project van de Engelse singer-songwriter Ellis Jones. Has it been a while? is zijn zijn vijfde album. Het vorige album, de LP Bringing the backline is echter al uit 2018. Dus daar verwijst de titel tongue-in-cheek naar. Er is wel wat veranderd in de muziekstijl. Wat eerst een indie band was, is nu een akoestische solo-act. Maar wat voor één! De vergelijkingen die worden getrokken met Nick Drake snijden hout. Maar Trust Fund kent vooral zijn eigen stijl.

De twaalf nummers op Has it been a while? zijn stuk voor stuk gedegen composities. Mooie melodieën, filosofisch getinte teksten, inventief spel op de akoestische gitaar, met soms fraaie strijkers erachter, of een subtiele xylofoon. In twee nummers is een rol weggelegd voor zangeres Celia MacDougall, met wie Ellis Jones heden ten dage ook live optredens verzorgt.

Het album werd helder transparant geproduceerd door Joe McKenzie Todd, een goede vriend van Ellis Jones. Hopelijk laat een volgend album niet weer jaren op zich wachten.

De Amerikaanse vijfmans band Say Zuzu (afgeleid van Zuzu’s Petals) bracht het album Bull oorspronkelijk en met succes uit in 1998. De band bracht sindsdien slechts één album met nieuw materiaal uit: het in 2023 verschenen No time to lose. Omdat Say Zuzu tegenwoordig bij een ander platenlabel zit, popte het idee op om Bull, dat een hecht spelende groep laat horen, opnieuw op de markt te brengen, met drie (nieuw opgenomen) bonustracks.

Qua stijl moet je denken aan The Jayhawks of Uncle Tupelo. Say Zuzu past daar prima bij. Stevige countryrock afgewisseld met akoestische tracks, met goede melodieën en voldoende subtiliteit. In totaal staan er 16 nummers op Bull. Van de bonustracks is Singing bridges de meest aantrekkelijke. Van het oorspronkelijk album spreken Wasting time en Big blue me het meeste aan.