Unbroken Line
(Music & Words MWCD 1028)
Zo’n zes jaar geleden werd de cd Shadow road shining van de Ierse Ciara Sidine gepresenteerd als een nieuwe belofte van het groene eiland. Dat was een beeld dat niet klopte. Geen Ierse rootsmuziek, maar gedrenkt in americana weet Sidine te imponeren met degelijke composities. Ze beschikt over een kristalheldere, soulvolle zangstem die indruk maakt.
De opvolger van Shadow road shining refereert aan onlosmakelijke familiebanden. De opener Finest flower is opgedragen aan de overlevenden van de misstanden in onder andere de Magdalene Laundries, waarbij jonge moeders gedwongen werden om hun kind af te staan om vervolgens weer onderdeel te zijn van de onbetaalde slavenarbeid onder het juk van de nonnen. Sidine zet een krachtig en overtuigend eerbetoon neer voor de moeders.
Onder de elf overige songs begeeft zich één traditional, en wel Woman of constant sorrow, met een aangepaste tekst en voorzien van een ander arrangement. Het zeer Amerikaans aandoend album is in Ierland met uitsluitende Ierse muzikanten onder supervisie van gitarist Conor Brady opgenomen en gemixed.
Aanvankelijk wilde Sidine in de voetstappen van haar moeder treden door eveneens schrijfster te worden. De poëtische drang werd meer en meer ingekleurd met muziek, waardoor ze eigenlijk pas op haar veertigste levensjaar haar debuutalbum maakte. Geïnspireerd door grote songwriters als Cohen en Dylan geeft Sidine een compleet eigen drive aan haar songs waarin het Hammond orgel een belangrijke kleurmaker is. De soulvolle koortjes in de zang geeft regelmatig een zeker gospelgehalte aan de muziek.
Unbroken line gaat verder in de lijn die Sidine heeft ingezet met haar indrukwekkende debuut. Het album doet geen moment onder voor zijn voorganger, en daarmee heeft Sidine zich definitief gevestigd in de americana.