|
|
Christ church cathedral
(ARC EUCD 2441)
Ik hou niet van reünies. Opgeklopte verhalen over vroeger ophalen, niet ontdaan van enige nostalgie dat het allemaal zo goed was toen en kritiekloos aannemen en opblazen van gebeurtenissen en betrokken personen. Ik hou wellicht nog minder van reünieconcerten of tournees.
Eerder genoemde elementen gelden niet zelden in het kwadraat voor groepen die kennelijk de behoefte weer hebben om oude koeien uit de sloot te halen, niet zelden financieel gedreven. In een enkel geval bekoort het mij. Vooral als de betrokkenen niet blijven zweven in het verleden, maar daar iets nieuws aan toevoegen of minimaal het geheel in het hier en nu plaatsen. Dit alles gezegd hebbende, verbaasde het mijzelf dat ik zo positief ben over de Christ church cathedral opnamen van Clannad. Strikt gezien is de formatie nooit gestopt – gelukkig: een ontsnappingsroute !-, maar al meer dan een decennium heeft de groep niets nieuws geproduceerd. Beter maar denk ik zo, want de laatste albums van Clannad vond ik minimaal, veel te opgeklopt en te ver ontdaan van enige binding met rootsmuziek. Voor mij hield het toch op bij Macalla, met misschien een enkele opklaring in het vervolg van hun carrière.
Zwijmel ik dan bij het horen van al die fraaie oude ballads en mooie instrumentalen? Verdrink ik in nostalgie? Wellicht, maar objectief moet ik erkennen dat de uitvoeringen op Christ church cathedral donders goed zijn. Zoals ik ze in jaren niet heb gehoord. Perfecte meerstemmige zang, een kristalheldere stem van Moya Brennan, die veel meer excelleert dan in haar melodramatische solocarrière. Niks nieuws onder zon: oké. Maar het is een genot om naar deze Clannad live-cd te luisteren en naar de DVD te kijken. Die laatste is fraai, met rustig afwisselende beelden en een prima geluidskwaliteit. En kent een drietal tracks extra, waaronder een van mijn favorieten Coinleach glas an fhomhair, het ook niet te versmaden Two sisters en een track met de gasten van Anuna. De originele vijf persoonsformatie (Moya, Ciaran & Pol Brennan, Padraig en Noel Duggan) krijgt daarnaast ondersteuning van een strijkkwartet onder leiding van de superbe Maire Breathnach, percussionist Robbie Harris en de uiterst subtiel spelende Eamonn DeBarra.
De nadruk voor de selectie van het repertoire ligt op de eerste zeven albums (inclusief de ‘eerste’ In Concert met Sally Gardens). Toch een indicatie van waar écht hun hart ligt. Clannads all time favorites komen uiteraard aan het eind van de cd/dvd aan bod. Wie de uitvoeringen van Sally gardens, Dulaman en het altijd swingende Nil se ina la hoort kan er niet onderuit: Er is niets nieuws onder de zon, maar Clannad is back, zelfs zonder reünie.
