 |
Live, in praise of shadows
(Acoustic Music Records 3191601.2)
Claus Boesser-Ferrari is een van die Acoustic Music gitaristen, die met de regelmaat van de klok albums uitbrengen waarop de vakbekwaamheid wordt geëtaleerd, maar waarvan je je kunt afvragen wie daar nu op zit te wachten – behalve de studiefanatieke gitaristen dan.
Boesser-Ferrari is een experimenteel gitarist. Je kunt hem geen jazz of klassiek gitarist noemen, geen folk, geen rock, maar alles wat daar tussenin zit omvat zijn terrein. Dan nog onderzoekt hij de mogelijkheden van aangepast instrumentarium, zowel randapparatuur (effecten etc) als de gitaar (8-snarig etcetera). En terecht wordt dan de gedachte geopperd dat hij de grenzen van de mogelijkheden inmiddels wel heeft verkend.
Live, in praise of shadows toont het tegendeel. Boesser-Ferrrari ramt er op los, letterlijk en figuurlijk. Met heel veel galm, echo, vervormingen noem maar op, met looping techniek, waarbij zelf voor de percussie zorgt, is dit een hard album: qua klank, maar ook muzikaal gezien.
Eigen composities wisselen af met opmerkelijke bewerkingen van onder meer twee Beatles composities (Rain en Nowhere man), Syd Barretts’s Astronomy domine, Roger Waters Set the controls for the heart of the sun , een knappe versie van Cannon (Charles Mingus) en de liefdesscene uit de film Winnetou.
Soms moet je verrekte goed luisteren om de originele melodie uit de bewerking te ontdekken. Geen gemakkelijk album, maar wel Boesser-Ferrari’s meest aansprekende tot nu toe.
