|
|
Not blue
(Eigen beheer, CB201301)
Wat moeten die vier zangers/muzikanten van Cochon Bleu veel naar liederen uit Québec, Acadie en Louisiana geluisterd hebben om te kunnen brengen wat op deze cd te horen is. Want het verrassende is wel dat die leuke heren niet uit Amerika of Canada komen, maar Groningers zijn. Zij hebben zich echter deze muziek en ook die bijzonder opvallende uitspraak van het Amerikaanse Frans zó eigen gemaakt, dat je bijna niet kunt geloven dat het mensen van hier zijn. De nu vierkoppige band (voorheen waren ze met vijf) bracht eind 2013 zijn zesde cd uit. Wat gekke Franse teksten die, op een paar uitzonderingen na, allemaal door henzelf geschreven werden op een gevarieerde muziek die sterk cajun klinkt. Comeaux le malheureux en Danse de la lune lijken zo uit Louisiana te komen. Op andere nummers lijkt het wel of La Bottine Souriante zijn koperblazers de bons heeft gegeven. Cochon Bleu klinkt net zo opgewekt als La Bottine Souriante. Alle vier de leden, drie gebroeders Gubbels en Jeroen de Jong die accordeon en Höfner bass speelt, zingen mee, afwisselend als lead vocal of als backing vocal. Die afwisseling in de zang maakt het geheel echt volks en feestelijk. Naast accordeon en drums worden akoestische, elektrische en slide gitaar, banjo en mandoline bespeeld. Af en toe ook wat in de cajunmuziek ‘ti fer’ (klein ijzer) genoemd wordt, hier gekend als triangel. Bij het beluisteren van, bijvoorbeeld, Lacassine Special, Parce que je t’ai dit of Perdu heb ik het nog moeilijk te geloven dat het echt wel Nederlanders zijn. Maar wat maakt het uit. Dit is prima muziek die je, beter dan welke medicatie ook, van een depressieve bui af kan helpen.
